NIEDZIELA, Dwudziesta siódma Niedziela zwykła

EWANGELIA - Łk 17, 5-10 (Służyć z pokorą)

Apostołowie prosili Pana: «Przymnóż nam wiary». Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się
z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna.
Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: Pójdź i siądź do stołu? Czy nie powie mu raczej: Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono?
Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać».

MEDYTACJA

Jaka jest teraz nasza wiara? Czy jest mocna i niezachwiana, a może nasze serce rozdarte jest przez wątpliwości i rodzi się w nas prośba o jej przymnożenie? Nie myślmy o tym, jaka powinna być nasza wiara, ani co teraz z nią zrobić, tylko spróbujmy stanąć w szczerości przed Jezusem...

Wiara nie rodzi się z tego, że uznamy za prawdopodobne jakieś abstrakcyjne prawdy, ani z czytania książek, ale z doświadczenia, ze spotkań z żywym Bogiem...

W świetle wiary, która rodzi się z relacji z Bogiem, możemy inaczej spojrzeć na drugą część dzisiejszej Ewangelii. Jezus całym swoim życiem pokazuje, jak miłość realizuje się przez służbę. Można jednak służyć nie z miłości, ale z przymusu, bo tak wypada, bo to nasz obowiązek...

"Przymnóż nam wiary" (Łk 17, 5). Wytłumaczenie faktu niewysłuchanych próśb mówi, że źle usposobieni w zły sposób prosimy o złe rzeczy. Prośba apostołów
o przymnożenie wiary dobrze świadczy o usposobieniu proszących. Pragną oni rzeczy dobrej i cennej oraz proszą o nią we właściwy sposób, kierując swą prośbę do Jezusa...

Prosząc o przymnożenie wiary, prosimy o to, byśmy mocniej przylgnęli do Jezusa oraz z jego życia i nauki czerpali światło w codziennym życiu. Za tą prośbą powinno iść staranie, by coraz lepiej poznawać i miłować Boga...

Jezus wyjaśnia swoim słuchaczom, że miłosierdzie jest ‘duszą wspólnoty’. Trzeba żyć nim w każdej chwili, zarówno wobec tych, którzy są jej częścią, jak i tych, co są poza nią...

Miłować braci z tej samej wspólnoty, ale i tych spoza niej, jest możliwe tylko wtedy, kiedy samemu doświadczyło się Bożego miłosierdzia. Tylko wtedy jesteśmy otwarci na bezinteresowne dzielenie się tym dobrem z innymi...

Miłosierdzie Pana jest dla wszystkich. Nie tylko dla wybranych. Jest ‘głębokim doświadczeniem wiary’, która staje się ‘misją’. Jesteśmy posłani do świata, aby być znakiem Jego bezinteresownej miłości...

‘Sługa nieużyteczny’. W polskim przekładzie tego fragmentu używa się takiego sformułowania. Nie oddaje ono jednak istoty rzeczy. Sługa czy niewolnik nie są ‘nieużyteczni’, bo spełniają ważną rolę. Robią to jednak bez jakichś własnych korzyści. Właśnie ten aspekt bezinteresowności wydaje się być bardziej właściwy. Jedyną motywacją jest bowiem ‘miłość i poczucie więzi z Panem’...

„Panie, przymnóż nam wiary!” – to bardzo uczciwa modlitwa. Nie „daj mi sukcesu”, „zdrowia” czy „świętego spokoju”, ale więcej wiary. Uczniowie zrozumieli, że bez wiary nie poradzą sobie z tym, co Jezus im proponuje: z przebaczeniem, służbą, miłością względem wszystkich...

Ziarnko gorczycy, o którym mówi Jezus, miało w tradycji żydowskiej znaczenie najmniejszego możliwego ziarenka. Używano go jako przenośni: „najmniejsza ilość czegokolwiek”. Jezus mówi, że nawet tyle wystarczy, by zacząć. Nie musimy być mistrzami duchowości. Wystarczy, że chcemy...

W dzisiejszej Ewangelii jest również przypowieść o słudze, który „zrobił to, co do niego należało”, czyli bez wyniosłości, bez oczekiwań na nagrodę. To nie Jezus chce nas upokorzyć. On tylko uczy, że służba nie musi być wyjątkowa, by mieć sens, bo w Jego Królestwie nie chodzi o zasługi, ale o miłość...

Czasem, jako chrześcijanie, czujemy się niedocenieni. Robimy coś, angażujemy się, staramy się – i nikt nie widzi. Ale On widzi, na pewno...

Siedemdziesięciu dwóch wracających z radością, Piotr uzdrawiający chromego, Paweł głoszący Ewangelię na areopagach świata, męczennicy z ufnością powierzający się Bogu. Było ich wiele przed nami, jest pośród nas, będzie przyszłości, takich, którzy nie poddali się duchowi lęku i niemocy, ale z mocą
i miłością świadczyli, świadczą i będą świadczyć o Tym, którego mocą jesteśmy w stanie wyrywać morwy z korzeniami i przesadzać je w morze...

Być może tak często paraliżuje nas niemoc, gdyż koncentrujemy się na naszych słabościach jak na bożku, mając oczy zamknięte na to wszystko, co Bóg czyni dla nas i chce czynić w nas...

Apostołowie prosili Jezusa: „Przymnóż nam wiary” w kontekście rozmowy o zgorszeniach. On przestrzegał ich przed przyszłymi skandalami, które wstrząsną ich wiarą oraz wiarą tych maluczkich, którzy wcześniej im zaufali. Mówił nie tylko o zgorszeniach, które w wielu miejscach w przyszłości pogrzebią wiarygodność i autorytet Kościoła, ale też o potędze szyderstw i drwin, z jakimi odniosą się do nich stojący z boku faryzeusze...

Najstraszniejszy jest ten skandal, który ogołaca duszę z wiary. Jest to prawdziwy zabójca wewnętrzny, gdyż dusza bez wiary jest zaciemniona, zmieszana, zrozpaczona i martwa. Czasami jeden mroczny epizod czy komentarz może wywołać zwątpienie, a dopuszczone do świadomości zwątpienie w prawdy wieczne może doprowadzić do zgonu wiary...

Szyderczy śmiech wrogów Kościoła nad grzechami niektórych jego synów lub córek, bolesna złośliwość i pogarda mogą zdezorientować duszę w kwestii pewności obranej w życiu drogi i doprowadzić ją do ruiny...

Wiara jest skarbem duszy, należy zatem jej strzec we własnym sercu i w sercach bliźnich. Apostołowie, prosząc o wzrost wiary, pragnęli ujrzeć cudowne dzieła, które wprawiłyby w zakłopotanie bezlitosnych krytyków i zamknęły usta tępych faryzeuszów...

Gdyby Jezus zechciał wyposażyć Apostołów w jakieś efekty specjalne, które odwróciłyby niekorzystny trend dla wiary w zobojętniałym społeczeństwie, to tak by uczynił. Tymczasem Jezus odpowiedział im, iż gdyby mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, czyli maleńką, za to żywą i zdolną do wzrostu, potrafiliby za pomocą porywu ducha zasadzić drzewo morwy w morzu, czyli wprawić w ruch coś teoretycznie niemożliwego...

Jezus w swym miłosierdziu dokonuje rzeczy wielkich, używając najskromniejszych środków lub przez nieudolnych ludzi. Natychmiast przywołuje nas do rzeczywistości, uznając, że wypełniliśmy jedynie nasz obowiązek i że jesteśmy sługami bezużytecznymi, bowiem autorem przemiany w głębi ludzkiej duszy
i w świecie jest jedynie Bóg...

Bóg posługuje naszymi brudnymi ciałami i ciasnym umysłem, by tworzyć dzieła sztuki pośród słabości. Ten, kto ma choćby niewielkie doświadczenie prawdziwego apostolatu, wie, jak zabójcze jest dla niego zarozumiałe samozadowolenie, które wyraźnie zapowiada, że nie wyda on prawdziwych owoców życia wiecznego...

...Jezu, proszę o łaskę dogłębnego rozeznania mojej postawy wiary w codzienności... Proszę o łaskę życia miłosierdziem i bezinteresownością we wszystkich moich relacjach i pracach... Dziękuję za Twoją troskę o potrzeby moje i moich bliskich...

KOMENTARZ AI (Sztucznej Inteligencji) do Ewangelii Łk 17, 5-10, Służyć z pokorą

1. Wprowadzenie

Fragment Ewangelii Łukasza 17, 5-10 zawiera dwie, z pozoru odrębne, nauki Jezusa skierowane do Jego uczniów: pierwsza dotyczy mocy wiary (w. 5-6),
a druga postawy sługi (w. 7-10).
W katolickiej interpretacji te dwa segmenty są głęboko ze sobą powiązane, ukazując drogę chrześcijańskiego życia, która wymaga nadprzyrodzonej wiary, prowadzącej do pokornej, bezinteresownej służby.

2. Prośba o wzrost wiary i jej niewiarygodna moc (Łk 17, 5-6)

Wersety 5 i 6 stanowią bezpośrednią odpowiedź Jezusa na trudne wymagania, jakie wcześniej postawił On swoim uczniom, dotyczące unikania zgorszenia
i nieograniczonego przebaczania (Łk 17, 1-4).

A. „Panie, dodaj nam wiary!” (Łk 17, 5)
Apostołowie, słysząc o konieczności przebaczenia bliźniemu nawet „siedem razy dziennie”, zdają sobie sprawę, że takie wymagania przekraczają ich ludzkie możliwości.
Ich prośba: „Panie, dodaj nam wiary!” jest fundamentalna i piękna.
Nie proszą o dobra materialne ani o przywileje, ale o łaskę wiary, która ma kierować i oświecać całe ich życie, umożliwiając im rozpoznanie Boga i wejście z Nim w bliską relację.

O wiarę należy prosić z ufnością, ponieważ jest ona darem, który daje stabilność i siłę w życiu.
Podobnie jak uczniowie na jeziorze, my również powinniśmy codziennie błagać Jezusa: „Panie, dodaj nam wiary!”.

B. Wiara wielkości ziarnka gorczycy (Łk 17, 6)
Jezus, zamiast bezpośrednio odpowiedzieć na prośbę o zwiększenie wiary, posługuje się paradoksalnym obrazem, aby wyrazić jej niewiarygodną żywotność
i moc.
Mówi: „Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: «Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze!», a byłaby wam posłuszna”.

Ziarno gorczycy
Ziarno gorczycy jest małe, ale pełne ognia w swoim działaniu; choć zasiane na małej przestrzeni, wyrasta w wielkie drzewo.
Podobnie wiara, nawet najmniejsza, ma nadludzką siłę, która „uruchamia” w nas łaskę i otwiera umysł na tajemnicę Boga.

Moc wiary
Jezus podkreśla, że wiara, nawet w najmniejszej ilości, może dokonać rzeczy niemożliwych z ludzkiego punktu widzenia, takich jak przesadzenie drzewa do morza.
To nie jest magiczna siła, ale „złota nić, która wiąże nas z Panem”.
Wiara, która ufa Chrystusowi i pozwala Mu nas przemieniać, czyni możliwe rzeczy, które są niemożliwe w każdej sytuacji.
Święty Cyryl Jerozolimski nauczał, że ta wiara, dana z łaski Ducha, dokonuje rzeczy przekraczających ludzką moc.

Wiarygodność wiary
Jezus jest zasmucony „brakiem wiary” i „małą wiarą” swoich uczniów, a jednocześnie podziwia wielką wiarę, jaką okazali na przykład rzymski setnik czy kobieta kananejska.
Wiara jest fundamentem modlitwy i pozwala nam otrzymać to, o co prosimy: „Wszystko, o co w modlitwie prosicie, stanie się wam, tylko wierzcie, że otrzymacie”.

3. Przypowieść o nieużytecznych sługach (Łk 17, 7-10)
Po nauce o mocy wiary, Jezus przechodzi do nauki o służbie i pokorze, która wydaje się temperować wszelką pychę, jaka mogłaby wyniknąć z posiadania tak potężnej wiary.

A. Wymagania właściciela (Łk 17, 7-9)
Jezus posługuje się realistycznym obrazem z życia codziennego, opisując sługę, który wraca z pracy w polu.
Właściciel nie zaprasza go od razu do stołu, ale oczekuje, że sługa najpierw przygotuje posiłek dla niego i będzie mu służył: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”.
Co więcej, właściciel nie jest zobowiązany dziękować słudze za wykonanie poleconych mu czynności.

Ta ilustracja służy jako tło dla zrozumienia natury relacji między Bogiem a Jego uczniami.
Kontekst ten łączy się z innymi fragmentami Ewangelii, gdzie Jezus podkreśla, że przyszedł, aby służyć, a nie aby Mu służono (Mk 10, 45).
W Ewangelii Łukasza, Jezus sam utożsamia się ze sługą, mówiąc podczas Ostatniej Wieczerzy: „Bo kto jest większy: ten, co siedzi za stołem, czy ten, co służy?
Czyż nie ten, co siedzi?
A Ja jestem pośród was jako Ten, który służy” (Łk 22, 27).

B. Postawa Pokory: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy” (Łk 17, 10)
Werset 10. jest kulminacją przypowieści i zawiera główną lekcję o postawie chrześcijańskiej:

„Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: «Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać»”.
To stwierdzenie nie ma na celu umniejszenia wartości czynów ucznia, lecz ukształtowanie jego wewnętrznej postawy.

Odrzucenie pychy
Jezus wzywa do odrzucenia pokusy szukania władzy, uznania i zaszczytów.
Uczniowie są wezwani do przejścia „od pragnienia władzy do radości cichej służby”.

Obowiązek wypełniony
Służba w Królestwie Bożym jest naszym obowiązkiem (debemus facere), a nie powodem do chwały czy oczekiwania na nagrodę w sensie ludzkiego uznania.
Nawet jeśli wykonaliśmy wszystko, co nam nakazano, nie możemy rościć sobie prawa do specjalnej zapłaty czy pochwał, ponieważ po prostu wypełniliśmy nasze zobowiązanie wobec Pana.

Wzór Chrystusa
Autentyczna władza w Kościele jest sprawowana poprzez służbę.
Jezus, jako Sługa Pański, osiągnął chwałę poprzez uniżenie i służbę, aż do złożenia swego życia jako okup za wielu.
Chrześcijanin naśladuje Mistrza, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć”.

4. Związek między wiarą a służbą

W katolickiej tradycji te dwie nauki – o wierze i służbie – są nierozerwalnie związane:

Wiara umożliwia służbę
Tylko wiara o nadprzyrodzonej mocy, zdolna do przenoszenia gór (lub drzew), pozwala uczniom sprostać radykalnym wymaganiom Jezusa, takim jak ciągłe przebaczenie i bezinteresowna miłość.

Służba utrzymuje pokorę
Nauczanie o „sługach nieużytecznych” jest konieczne, aby zapobiec duchowej pysze, która mogłaby się zrodzić z posiadania tak wielkiej wiary.
Osiągnięcia w wierze i czynach miłosierdzia nie są naszym osobistym powodem do chwały, lecz jedynie wypełnieniem tego, co Bóg nam nakazał.
W ten sposób Jezus uczy, że prawdziwa wielkość w Królestwie Bożym polega na pokornej służbie (w. 7-10), która jest możliwa tylko dzięki potężnej, nieustannie proszonej wierze (w. 5-6).

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

SUNDAY, Twenty-seventh Sunday in Ordinary Time

GOSPEL - Lk 17:5-10 (Serving with Humility)

The apostles asked the Lord, "Increase our faith." The Lord said, "If you had faith like a mustard seed, you would say to this mulberry tree, 'Be uprooted and be planted in the sea,' and it would obey you.
Who among you, having a servant plowing or tending sheep, when he comes in from the field, would say to him, 'Come and sit down at the table?' Would you not rather say to him, 'Prepare my supper, and gird yourself, and serve me until I have eaten and drunk; and afterward you shall eat and drink?' Do you thank the servant because he has done what has been commanded?

So you also, when you have done all that has been commanded, say, 'We are unprofitable servants; We have done what we should have done."

MEDITATION

What is our faith like now? Is it strong and unwavering, or is our heart torn by doubts, and a request for it to increase arises within us? Let us not think about what our faith should be or what we should do with it now, but let us try to stand sincerely before Jesus...

Faith is not born from considering abstract truths probable, nor from reading books, but from experience, from encounters with the living God...

In light of faith, which is born from a relationship with God, we can look at the second part of today's Gospel differently. Jesus, throughout his life, shows how love is realized through service. However, we can serve not out of love, but out of compulsion, because it is the right thing to do, because it is our duty...

"Increase our faith" (Luke 17:5). The explanation for unanswered requests is that those who are wrongly disposed ask for wrong things in a wrong way.
The apostles' request for an increase in faith speaks well of the disposition of those asking. They desire something good and precious, and they ask for it in an appropriate way, directing their request to Jesus...

By asking for an increase in faith, we ask that we may cling more closely to Jesus and draw light from his life and teachings in our daily lives. This request should be followed by a commitment to knowing and loving God more and more...

Jesus explains to his listeners that mercy is the "soul of the community." It must be lived at every moment, both toward those within it and those outside it...

Loving brothers and sisters within the same community, but also those outside it, is only possible when one has personally experienced God's mercy. Only then are we open to selflessly sharing this good with others...

The Lord's mercy is for everyone. Not just for the chosen few. It is a "profound experience of faith," which becomes a "mission." We are sent into the world to be a sign of His selfless love...

"Useless servant." The Polish translation of this passage uses this phrase. However, it doesn't capture the essence of the matter. A servant or slave is not "useless," because they fulfill an important role. However, they do so without any personal gain. This aspect of selflessness seems more appropriate. The only motivation is "love and a sense of connection with the Lord"...

"Lord, increase our faith!" – this is a very honest prayer. Not "give me success," "health," or "peace of mind," but more faith. The disciples understood that without faith they would not be able to cope with what Jesus offers them: forgiveness, service, love for all...

The mustard seed that Jesus speaks of had the meaning of the smallest possible grain in Jewish tradition. It was used as a metaphor: "the smallest amount
of anything." Jesus says that even this much is enough to begin. We don't have to be spiritual masters. We just need to be willing...

Today's Gospel also features the parable of the servant who "did what was his duty," meaning without arrogance, without expectation of reward. Jesus doesn't want to humiliate us. He simply teaches that service doesn't have to be exceptional to be meaningful, because His Kingdom isn't about merit, but about love...

Sometimes, as Christians, we feel unappreciated. We do something, we commit ourselves, we try—and no one sees. But He sees, surely...

The seventy-two returning with joy, Peter healing the lame, Paul preaching the Gospel in the Areopagi of the world, the martyrs trustingly entrusting themselves to God. There have been many before us, there are among us, and there will be many in the future, those who have not succumbed to the spirit
of fear and powerlessness, but with power and love have witnessed, have witnessed, and will continue to witness to the One whose power enables us to uproot mulberry trees and replant them in the sea...

Perhaps we are so often paralyzed by powerlessness because we focus on our weaknesses as if they were idols, blinded to all that God does for us and wants to do in us...

The apostles asked Jesus, "Increase our faith" in the context of a discussion about scandals. He warned them of future scandals that would shake their faith and the faith of the little ones who had previously trusted them. He spoke not only of the scandals that in many places in the future would bury the Church's credibility and authority, but also of the power of mockery and ridicule with which the Pharisees, standing on the sidelines, would respond...

The most terrible scandal is that which strips the soul of faith. It is a true internal killer, for a soul without faith is darkened, confused, despairing, and dead. Sometimes a single dark episode or comment can provoke doubt, and doubt in eternal truths, if allowed to enter consciousness, can lead to the death of faith...

The mocking laughter of the Church's enemies over the sins of some of its sons or daughters, painful malice, and contempt can confuse the soul about
the certainty of the path chosen in life and lead it to ruin...

Faith is the treasure of the soul, and therefore it must be guarded in one's own heart and in the hearts of others. The Apostles, praying for an increase in faith, longed to see miraculous works that would embarrass ruthless critics and silence the obtuse Pharisees...

If Jesus had wished to equip the Apostles with some special effects that would reverse the unfavorable trend of faith in an indifferent society, he would have done so. Instead, Jesus replied that if they had faith as small as a mustard seed—that is, tiny, yet alive and capable of growth—they would be able, through
a burst of spirit, to plant a mulberry tree in the sea, that is, to set in motion something theoretically impossible...

Jesus, in his mercy, accomplishes great things, using the humblest of means or through incompetent people. He immediately calls us back to reality, recognizing that we have only fulfilled our duty and that we are useless servants, for the author of transformation in the depths of the human soul
and in the world is God alone...

God uses our filthy bodies and narrow minds to create works of art amidst weakness. Anyone with even a little experience of true apostolate knows how deadly a self-satisfaction is, clearly predicting that it will not bear the true fruit of eternal life...

...Jesus, I ask for the grace of a profound discernment of my faith in everyday life... I ask for the grace of living with mercy and selflessness in all my relationships and work... Thank you for your concern for my needs and those of my loved ones...

AI (Artificial Intelligence) COMMENTARY on the Gospel of Luke 17:5-10, Serving with Humility

1. Introduction

Luke 17:5-10 contains two seemingly distinct teachings of Jesus addressed to His disciples: the first concerns the power of faith (vv. 5-6), and the second the attitude of a servant (vv. 7-10).
In the Catholic interpretation, these two segments are deeply intertwined, revealing a path of Christian life that requires supernatural faith leading to humble, selfless service.

2. A Request for an Increase in Faith and Its Incredible Power (Lk 17:5-6)

Verses 5 and 6 constitute Jesus' direct response to the difficult demands He had previously placed on His disciples regarding avoiding scandal and offering unlimited forgiveness (Lk 17:1-4).

A. "Lord, increase our faith!" (Luke 17:5)
The Apostles, hearing of the need to forgive their neighbor even "seven times a day," realize that such demands exceed their human capacity.
Their request, "Lord, increase our faith!" is fundamental and beautiful.
They are not asking for material goods or privileges, but for the grace of faith, which should guide and illuminate their entire lives, enabling them to recognize God and enter into a close relationship with Him.
Faith should be prayed for with trust, for it is a gift that gives stability and strength in life.
Like the disciples on the lake, we too should implore Jesus daily, "Lord, increase our faith!"

B. Faith the size of a mustard seed (Luke 17:6)
Instead of directly responding to the request to increase faith, Jesus uses a paradoxical image to express its incredible vitality and power.
He says, "If you had faith like a mustard seed, you could say to this mulberry tree, 'Be uprooted and be planted in the sea!' and it would obey you."

The Mustard Seed
A mustard seed is small, but full of fire in its action; though sown in a small space, it grows into a great tree.
Similarly, faith, even the smallest, has a superhuman power that "activates" grace within us and opens our minds to the mystery of God.

The Power of Faith
Jesus emphasizes that faith, even in the smallest amount, can accomplish things that are humanly impossible, such as transplanting a tree into the sea.

This is not a magical power, but "a golden thread that binds us to the Lord."
Faith that trusts in Christ and allows Him to transform us makes possible things that are impossible in every situation.
Saint Cyril of Jerusalem taught that this faith, given by the grace of the Spirit, accomplishes things that transcend human power.

The Credibility of Faith
Jesus is saddened by the "lack of faith" and "little faith" of his disciples, yet at the same time he admires the great faith shown by, for example, a Roman centurion or a Canaanite woman.
Faith is the foundation of prayer and allows us to receive what we ask for: "Whatever you ask for in prayer, believe that you will receive it."

3. The Parable of the Unprofitable Servants (Luke 17:7-10)
After teaching about the power of faith, Jesus moves on to teaching about service and humility, which seems to temper any pride that might result from possessing such powerful faith.

A. The Demands of the Owner (Luke 17:7-9)
Jesus uses a realistic image from everyday life, describing a servant returning from working in the fields. The owner does not immediately invite him to the table, but expects the servant to first prepare a meal for him and serve him: "Prepare supper for me, and gird yourself and wait on me until I have eaten and drunk; and afterward you shall eat and drink."
Moreover, the owner is not obligated to thank the servant for performing the duties assigned to him.

This illustration serves as a backdrop for understanding the nature of the relationship between God and His disciples.
This context connects with other passages in the Gospel, where Jesus emphasizes that He came to serve, not to be served (Mark 10:45).
In the Gospel of Luke, Jesus himself identifies with the servant, saying during the Last Supper: "For who is greater, he who sits at table, or he who serves?
Is it not he who sits?
And I am among you as he who serves" (Luke 22:27).

B. The Attitude of Humility: "We are unworthy servants" (Luke 17:10)
Verse 10 is the culmination of the parable and contains a central lesson about Christian attitude:

"So you, when you have done all that was commanded, say, 'We are unworthy servants; we have done only what we should have done.'"
This statement is not intended to diminish the value of a disciple's actions, but to shape his inner attitude.

Rejecting Pride
Jesus calls for rejecting the temptation to seek power, recognition, and honor.
Disciples are called to move "from the desire for power to the joy of quiet service."

Duty Fulfilled
Service in the Kingdom of God is our duty (debemus facere), not a reason for glory or for expecting reward in the sense of human recognition.
Even if we have done everything we were commanded to do, we cannot claim any special reward or praise because we have simply fulfilled our obligation to the Lord.

The Model of Christ
Authentic authority in the Church is exercised through service.
Jesus, as the Servant of the Lord, achieved glory through humility and service, even to the point of giving his life as a ransom for many.
The Christian imitates the Master, who "came not to be served, but to serve."

4. The Connection Between Faith and Service

In the Catholic tradition, these two teachings—faith and service—are inextricably linked:

Faith Enables Service
Only a faith of supernatural power, capable of moving mountains (or trees), enables disciples to meet Jesus' radical demands, such as constant forgiveness and selfless love.

Service Maintains Humility
The teaching about "unprofitable servants" is necessary to prevent the spiritual pride that could arise from possessing such great faith. Achievements in faith and acts of mercy are not our personal reason for glory, but merely the fulfillment of what God has commanded us.
In this way, Jesus teaches that true greatness in the Kingdom of God lies in humble service (vv. 7-10), which is possible only through powerful, constantly praying faith (vv. 5-6).