SOBOTA, Wspomnienie św. Franciszka z Asyżu

EWANGELIA - Łk 10, 17-24 (Przywileje uczniów)

Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością, mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają».
Wtedy rzekł do nich: «Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są
w niebie».
W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi
i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».
Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».

MEDYTACJA

To musiało być niezwykłe spotkanie. Uczniowie wracają pełni wrażeń, zadowoleni z sukcesów i dumni z tego, co osiągnęli. To wszystko wzmacnia spotkanie
z Jezusem, który wyraża swój zachwyt i radość z osiągnięć uczniów...

Sukcesy i osiągnięcia to niewątpliwy powód do radości. Jednak prawdziwe szczęście osiągamy, gdy wchodzimy w bliską więź z drugą osobą, gdy doświadczamy troski, zaufania i wierności, gdy nasze imię zostaje na zawsze wpisane w czyjeś serce...

Czasem sądzimy, że postępy w życiu duchowym wymagają wiele pracy, dużo wiedzy i wysiłku, specjalnych umiejętności i szczególnych cech osobowych. Rzadko kierujemy naszą uwagę ku prostocie, ku temu, co bliskie i zwyczajne...

"Jak bowiem, błądząc, myśleliście o odstąpieniu od Boga, tak teraz, nawróciwszy się, szukajcie Go dziesięciokrotnie" (Ba 4, 28). Chwile próby, nasze ludzkie niepowodzenia, które wielokrotnie były kroczeniem po bezdrożach, mogą wiele nauczyć. Z perspektywy upadku inaczej patrzy się na rzeczywistość. Od razu tęskni się za powrotem do stanu łaski i bliskości z Bogiem...

W chwilach próby, naszych ludzkich niepowodzeń, pełni gorliwości pragniemy naprawić popełnione błędy. Zdeterminowani wewnętrznie zaczynamy autentycznie szukać Boga...

Scena powrotu ‘siedemdziesięciu dwóch’ z misji pełna jest emocji, radości, entuzjazmu, mocy ducha, zwycięstwa nad szatanem. To jest jak ‘powrót do raju’. Zły został pokonany. Człowiek wraca do stanu raju przed grzechem. Powodem radości jest nie tylko ‘zwycięstwo nad szatanem’, ale przede wszystkim ‘zapisanie do księgi życia’. Nie jesteśmy już obcymi, błąkającymi się z dala od Boga, ale jesteśmy ‘wszczepionymi w Chrystusa’...

Uczeń to ten, który ‘patrzy’ na Pana i ‘słucha’ Jego słowa. To nierozłączne działania. Nie wystarczy tylko patrzeć, być biernym świadkiem. Trzeba widzieć
i słuchać ze zrozumieniem. To wielki przywilej dla ucznia, dla każdego z nas, że możemy widzieć i być świadkami spełniania się obietnicy Ojca...

Uczniowie wracają z misji i są podekscytowani: „Nawet złe duchy są nam posłuszne!”. Jezus patrzy na nich z miłością, ale przypomina: „Cieszcie się raczej, że wasze imiona zapisane są w niebie”, czyli: nie koncentruj się jedynie na tym, co zrobisz dla Boga, ale też na tym, co Bóg robi w Tobie...

Nikt nie zna Boga Ojca tak dobrze, jak Jego Syn, Jezus Chrystus. Dlatego to właśnie, czego uczył o Bogu, jest tak ważne. Bo opiera się na wyjątkowej znajomości z Ojcem...

Człowiek używając swoich zmysłów i swojego rozumu może wiele o Bogu powiedzieć. Wszak otaczający nas świat jest Wielką Księgą Boga i o Bogu. A jednak Jezus przynosi więcej. Nie trzeba wielkiej mądrości, przenikliwości. Wystarczy słuchać Jezusa. Tyle że uchodzący za mądrych, częściej niż ludzie prości, gardzą takim objawieniem. I tak prostaczkowie rozumieją więcej...

Jezus przekierowuje uwagę uczniów ze złego na Ojca. Zapisanie imion w niebie oznacza trwałość tożsamości człowieka w Bogu, wagę jego życia, jaką ma dla Boga. Bóg objawia swoją potęgę, abyśmy rozpoznali Jego miłość i kierowali wzrok na Niego we wszystkich sytuacjach, liczyli na Niego, byli pewni Jego działania...

Pod pojęciem prostaczków (gr. nepios) kryje się chęć przyjmowania, otwartość na bycie obdarowywanym i gotowość kontaktu, a nie bezmyślność czy wstręt do wiedzy albo prymitywizm. Bóg przekazuje, kim jest i jak działa, a dostęp do tego ma ten, kto przyjmuje. To jedyna droga do poznania Jego, a w Nim prawdy o rzeczywistości...

..Jezu, proszę o łaskę wewnętrznej radości, że moje imię zapisane jest w niebie... Proszę o łaskę doceniania daru Słowa, Pisma świętego i Sakramentów, jakie mam do dyspozycji... Dziękuję za wolność dzieci i uczestniczenie w życiu Bożym...

KOMENTARZ AI (Sztucznej Inteligencji) do Ewangelii Łk 10, 17-24, Przywileje uczniów

1. Wprowadzenie

Fragment Ewangelii Łukasza 10, 17-24 jest kulminacyjnym momentem misji siedemdziesięciu dwóch uczniów (lub siedemdziesięciu, w zależności od manuskryptu), których Jezus wcześniej wysłał, aby głosili nadejście Królestwa Bożego.
Ich powrót jest pełen radości i objawienia głębokich prawd o naturze misji, władzy uczniów oraz o wyjątkowej relacji Jezusa z Ojcem i roli, jaką w tym wszystkim odgrywa pokora.

2. Powrót siedemdziesięciu: radość z władzy (Łk 10, 17)

Siedemdziesięciu dwóch wróciło z radością, mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają».
Uczniowie powracają pełni triumfalnej radości.
Ich entuzjazm wynika z efektywności misji i władzy, jakiej doświadczyli.
Jezus, wysyłając ich, dał im moc i autorytet nad wszystkimi demonami i do leczenia chorób.
Teraz zdają sobie sprawę, że ta moc działa, a nawet złe duchy ulegają Imieniu Jezusa.

Wcześniejsza misja Dwunastu Apostołów również obejmowała władzę nad duchami nieczystymi i uzdrawianie.
Sukces misji siedemdziesięciu potwierdza, że Królestwo Boże jest blisko (Łk 10, 9) i że moc Chrystusa, która ma ustanowić Królestwo życia i wygnać panowanie śmierci, działa poprzez Jego wysłanników.
Kościół, podobnie jak Chrystus, jest powołany i posłany, aby głosić to Królestwo.

3. Upadek szatana i prawdziwe źródło władzy (Łk 10, 18-20)

Jezus, słysząc ich radosne doniesienia, odpowiada, przenosząc ich perspektywę z chwilowego triumfu na kosmiczną rzeczywistość:
Wtedy rzekł do nich: «Widziałem szatana spadającego z nieba jak błyskawica.
Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie».

3.1. Upadek szatana ("Widziałem szatana spadającego...")

Odpowiedź Jezusa, "Widziałem szatana spadającego z nieba jak błyskawica", jest interpretowana jako wizja lub prorocze stwierdzenie o ostatecznym upadku panowania szatana, który jest zapoczątkowany przez misję uczniów.
Zwycięstwo Chrystusa nad diabłem, które dokonało się przez Jego Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie, jest kontynuowane przez Kościół.
Jezus, jako ten "silniejszy," zwyciężył "człowieka silnego," czyli diabła, i odebrał mu władzę.
Sukces misji siedemdziesięciu jest znakiem, że królestwo szatana dobiega końca.

3.2. Autorytet nad złym

Jezus potwierdza, że dał im autorytet ("władzę") nad całą potęgą przeciwnika: "stąpania po wężach i skorpionach".
To symboliczne wyrażenie oznacza panowanie nad siłami zła i demonami.
Władza ta jest darem Chrystusa, a Kościół ją sprawuje przez wiarę i modlitwę, co w szczególnych przypadkach może przyjąć formę egzorcyzmu.

3.3. Prawdziwa radość: zapisane imiona

Najważniejsza nauka dotyczy jednak źródła radości.
Jezus koryguje perspektywę uczniów: nie powinni radować się przede wszystkim z manifestacji mocy (że duchy im się poddają), ale z tego, że ich imiona są zapisane w niebie.
Ta przestroga jest kluczowa dla każdego ewangelizatora i ucznia:
- Niebezpieczeństwo pychy
Radość z posiadanej władzy i nadzwyczajnych czynów (dynameis) może prowadzić do pychy i odwrócenia uwagi od istoty misji.
- Priorytet zbawienia
Prawdziwa, trwała radość pochodzi z osobistego zbawienia i przynależności do Boga.
To jest ostateczny cel misji i życia chrześcijańskiego.
To jest ta radość, która nie może być odebrana.

4. Hymn dziękczynny Jezusa: Objawienie "Niemowlętom" (Łk 10, 21-22)

W tym samym czasie, po powrocie uczniów, Jezus wypowiada hymn radości.
W tej samej godzinie Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi
i roztropnymi, a objawiłeś je niemowlętom.
Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.
Wszystko zostało Mi przekazane przez mojego Ojca.
I nikt nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec, ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».
Ten fragment, zwany "Krzykiem Radości" lub "Hymnem Dziękczynnym," jest jednym z najważniejszych tekstów ukazujących relację Jezusa z Ojcem.

4.1. Radość w Duchu Świętym

Jezus rozradował się w Duchu Świętym.
Ta radość jest związana z sukcesem głoszenia Ewangelii, pomimo oporu i odrzucenia, ponieważ "mali" przyjmują Jego słowo i otwierają się na dar wiary.

4.2. Objawienie "Niemowlętom"

Jezus dziękuje Ojcu za to, że ukrył te prawdy przed "mądrymi i roztropnymi," a objawił je "niemowlętom" (nepioi).

Mądrzy i roztropni
Odnoszą się do tych, którzy polegają na własnej inteligencji i wiedzy, przez co są niechętni do nawrócenia.
W kontekście Łukasza, Jezus wcześniej potępił miasta, w których dokonał najwięcej cudów (Chorazyn, Betsaida, Kafarnaum), ponieważ się nie nawróciły.
Same "cuda mocy" (dynameis) nie wystarczą; konieczne jest nawrócenie na przesłanie Jezusa.

Niemowlęta (nepioi)
Symbolizują ludzi prostych, pokornych i uległych, którzy z dziecięcą ufnością przyjmują Słowo Boże.
Bóg celowo wybiera ubogich i skromne narzędzia, aby pokazać, że to On jest głównym Sprawcą zbawienia.
Objawienie to jest wynikiem "upodobania" lub "łaskawej woli" Ojca.

4.3. Wyjątkowa relacja Syna z Ojcem

Wers 22. to istotne stwierdzenie chrystologiczne.
Jezus oświadcza, że wszystko zostało Mu przekazane przez Ojca.
Następnie, deklaruje jedyną w swoim rodzaju, wzajemną wiedzę:
I nikt nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec, ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić.
Ten fragment podkreśla boską tożsamość Jezusa i Jego wyjątkową, intymną relację z Ojcem.
Objawienie Ojca jest możliwe tylko przez Syna.
Uczniowie, jako "niemowlęta," są tymi, którym Syn zechciał objawić Ojca.

5. Błogosławieństwo oczu uczniów (Łk 10, 23-24)

Jezus zwraca się do uczniów na osobności, błogosławiąc ich:
Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie.
Bo powiadam wam: wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli».

Uczniowie mają zaszczyt żyć w czasie, w którym Królestwo Boże stało się obecne i widoczne w osobie i dziele Jezusa.
Prorocy i królowie Starego Testamentu jedynie zapowiadali tę rzeczywistość i pragnęli jej, ale to uczniom zostało dane zobaczyć i usłyszeć spełnienie obietnic.
Ich błogosławieństwo polega na byciu świadkami działania Boga i Jego Syna.

6. Podsumowanie

Fragment Łk 10, 17-24 uczy, że misja Kościoła jest kontynuacją triumfu Chrystusa nad potęgami zła, co jest znakiem nadejścia Królestwa Bożego.
Prawdziwe źródło radości leży w łasce zbawienia i przynależności do Boga, a nie w spektakularnych manifestacjach mocy.
Objawienie Boga jest darem, dostępnym dla pokornych i prostych, a nie dla tych, którzy polegają na własnej mądrości.
Objawienie to jest możliwe jedynie za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który ma jedyną w swoim rodzaju relację z Ojcem.
Uczniowie są uprzywilejowani, ponieważ żyją w czasach, gdy obietnice Boże się spełniają.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

SATURDAY, Memorial of St. Francis of Assisi

GOSPEL - Lk 10:17-24 (Privileges of the Disciples)

The seventy-two returned with joy, saying, "Lord, for Your name's sake even the demons submit to us."
Then He said to them, "I saw Satan fall like lightning from heaven. Behold, I have given you authority to tread on serpents and scorpions, and over all the power of the enemy, and nothing shall injure you. Nevertheless, do not rejoice that the spirits submit to you, but rejoice that your names are written in heaven."
At that very moment Jesus rejoiced in the Holy Spirit and said, "I thank You, Father, Lord of heaven and earth, that You have hidden these things from the wise and prudent and revealed them to little children. Yes, Father, for such was Your good pleasure. My Father has given me everything. And no one knows who the Son is except the Father; nor who the Father is except the Son and anyone to whom the Son chooses to reveal him."
Then he turned to the disciples themselves and said, "Blessed are the eyes that see what you see! For I tell you, many prophets and kings desired to see what you see but did not see it, and to hear what you hear but did not hear it."

MEDITATION

This must have been an extraordinary encounter. The disciples return full of impressions, satisfied with their successes, and proud of what they have achieved. All this is reinforced by the encounter with Jesus, who expresses his delight and joy in the disciples' achievements...

Successes and achievements are undoubtedly a cause for joy. However, we achieve true happiness when we enter into a close bond with another person, when we experience care, trust, and faithfulness, when our name is forever inscribed in someone's heart...

Sometimes we think that progress in the spiritual life requires much work, much knowledge and effort, special skills, and specific personal qualities. We rarely turn our attention to simplicity, to what is near and ordinary...

"For just as in your wanderings you thought of leaving God, so now, having turned, seek Him tenfold" (Bar 4:28). Moments of trial, our human failures, which have often led us astray, can teach us much. From the perspective of failure, we see reality differently. We immediately long for a return to a state of grace and closeness with God...

In moments of trial, in moments of our human failures, we eagerly desire to correct the mistakes we have made. With inner determination, we begin to genuinely seek God...

The scene of the return of the "seventy-two" from their mission is filled with emotion, joy, enthusiasm, spiritual power, and victory over Satan. It is like a "return to paradise." The evil one has been defeated. Man returns to the state of paradise before sin. The reason for this joy is not only "victory over Satan," but above all, "being written in the book of life." We are no longer strangers, wandering far from God, but are "grafted into Christ"...

A disciple is one who "looks" at the Lord and "listen" to His word. These are inseparable actions. It is not enough to simply look and be a passive witness. We must see and listen with understanding. It is a great privilege for the disciple, for each of us, to be able to see and witness the fulfillment of the Father's promise...

The disciples return from their mission and are excited: "Even the demons obey us!" Jesus looks at them with love, but reminds them: "Rejoice rather that your names are written in heaven," meaning: focus not only on what you do for God, but also on what God is doing in you...

No one knows God the Father as well as His Son, Jesus Christ. That is why what He taught about God is so important. Because it is based on a unique knowledge of the Father...

Using our senses and our reason, we can say much about God. After all, the world around us is God's Great Book and about God. Yet Jesus brings more. Great wisdom and insight are not necessary. Simply listening to Jesus is enough. However, those considered wise are more likely than the simple to despise such revelation. And so the simple understand more...

Jesus redirects the disciples' attention from evil to the Father. The writing of names in heaven signifies the permanence of a person's identity in God, the importance of their life for God. God reveals His power so that we may recognize His love and turn our gaze to Him in all situations, rely on Him, and be certain of His actions...

The concept of simple (Greek: nepios) implies a willingness to receive, an openness to receiving gifts, and a readiness for contact, not thoughtlessness, aversion to knowledge, or primitiveness. God reveals who He is and how He works, and access to this is available to those who accept. This is the only way to know Him, and in Him, the truth about reality...

Jesus, I ask for the grace of inner joy that my name is written in heaven... I ask for the grace to appreciate the gifts of the Word, Holy Scripture, and the Sacraments at my disposal... I thank you for the freedom of children and participation in God's life...

AI (Artificial Intelligence) COMMENTARY on the Gospel of Luke 10:17-24, The Privileges of the Disciples

1. Introduction

Luke 10:17-24 is the culmination of the mission of the seventy-two disciples (or seventy, depending on the manuscript), whom Jesus had previously sent to proclaim the coming of the Kingdom of God.
Their return is filled with joy and the revelation of profound truths about the nature of mission, the authority of the disciples, and Jesus' unique relationship with the Father, as well as the role of humility in all of this.

2. The Return of the Seventy: The Joy of Authority (Luke 10:17)

The seventy-two returned with joy, saying, "Lord, even the demons submit to us in your name."
The disciples return full of triumphant joy.
Their enthusiasm stems from the effectiveness of the mission and the authority they have experienced.
By sending them, Jesus gave them power and authority over all demons and to heal diseases.
Now they realize that this power is at work, and even demons are subject to the Name of Jesus.

The earlier mission of the Twelve Apostles also included power over unclean spirits and healing.
The success of the mission of the seventy confirms that the Kingdom of God is near (Luke 10:9) and that the power of Christ, which is to establish
the Kingdom of life and cast out the dominion of death, works through His messengers.
The Church, like Christ, is called and sent to proclaim this Kingdom.

3. The Fall of Satan and the True Source of Authority (Luke 10:18-20)

Hearing their joyful reports, Jesus responds by shifting their perspective from momentary triumph to cosmic reality:
Then he said to them, "I saw Satan fall like lightning from heaven.
Behold, I have given you authority to tread on serpents and scorpions, and over all the power of the enemy, and nothing shall harm you. However, do not rejoice that the spirits submit to you, but rejoice that your names are written in heaven.

3.1. The Fall of Satan ("I saw Satan fall...")

Jesus's response, "I saw Satan fall like lightning from heaven," is interpreted as a vision or prophetic statement about the final fall of Satan's dominion, which is initiated by the mission of the disciples.
Christ's victory over the devil, accomplished through His Passion, Death, and Resurrection, is continued by the Church.
Jesus, as the "stronger one," defeated the "strong man," the devil, and took away his power.
The success of the mission of the seventy is a sign that Satan's kingdom is coming to an end.

3.2. Authority over the Evil One

Jesus confirms that he has given them authority ("power") over the entire power of the enemy: "to tread on serpents and scorpions."
This symbolic expression signifies dominion over the forces of evil and demons.
This power is a gift of Christ, and the Church exercises it through faith and prayer, which in special cases can take the form of exorcism.

3.3. True Joy: Written Names

The most important lesson, however, concerns the source of joy.
Jesus corrects the disciples' perspective: they should not rejoice primarily in the manifestation of power (that the spirits submit to them), but in the fact
that their names are written in heaven.
This warning is crucial for every evangelizer and disciple:
- The Danger of Pride
Rejoicing in possessing power and extraordinary deeds (dynameis) can lead to pride and distraction from the essence of the mission.
- The Priority of Salvation
True, lasting joy comes from personal salvation and belonging to God.
This is the ultimate goal of mission and the Christian life.
This is the joy that cannot be taken away.

4. Jesus' Hymn of Thanksgiving: Revelation to "Infants" (Luke 10:21-22)

At the same time, after the disciples' return, Jesus utters a hymn of joy.
In that same hour, Jesus rejoiced in the Holy Spirit and said, "I thank You, Father, Lord of heaven and earth, for You have hidden these things from the wise and prudent and revealed them to infants.
Yes, Father, for such was Your good pleasure.
All things have been handed over to Me by My Father.
And no one knows who the Son is except the Father, nor who the Father is except the Son and the one to whom the Son chooses to reveal Him."
This passage, called the "Shout of Joy" or "Hymn of Thanksgiving," is one of the most important texts revealing Jesus' relationship with the Father.

4.1. Joy in the Holy Spirit

Jesus rejoiced in the Holy Spirit.
This joy is linked to the success of proclaiming the Gospel, despite resistance and rejection, because the "little ones" accept His word and open themselves to the gift of faith.

4.2. Revelation to the "Infants"

Jesus thanks the Father for hiding these truths from the "wise and prudent" and revealing them to the "infants" (nepioi).

Wise and prudent
Refers to those who rely on their own intelligence and knowledge, making them reluctant to repent.
In Luke's context, Jesus had previously condemned the cities in which He performed the most miracles (Chorazine, Bethsaida, Capernaum) because they did not repent.
“Miracles of power” (dynameis) alone are not enough; conversion to the message of Jesus is necessary.

Babies (nepioi)
Symbolize simple, humble, and submissive people who accept God's Word with childlike trust.
God deliberately chooses the poor and humble instruments to show that He is the principal Author of salvation.
This revelation is the result of the Father's "pleasure" or "gracious will."

4.3. The Son's Unique Relationship with the Father

Verse 22 is a significant Christological statement.
Jesus declares that everything has been entrusted to Him by the Father.
Then, He declares a unique, mutual knowledge:
And no one knows who the Son is except the Father, nor who the Father is except the Son and anyone to whom the Son chooses to reveal him.
This passage emphasizes Jesus' divine identity and His unique, intimate relationship with the Father.
The revelation of the Father is possible only through the Son.
The disciples, as "infants," are those to whom the Son chose to reveal the Father.

5. The Blessing of the Disciples' Eyes (Luke 10:23-24)

Jesus addresses the disciples privately, blessing them:
Then he turned to the disciples alone and said, "Blessed are the eyes that see what you see!
For I tell you, many prophets and kings desired to see what you see but did not see it, and to hear what you hear but did not hear it."

The disciples are privileged to live in a time when the Kingdom of God became present and visible in the person and work of Jesus.
The prophets and kings of the Old Testament only announced this reality and desired it, but the disciples were given the opportunity to see and hear
the fulfillment of the promises.
Their blessing lies in being witnesses of the action of God and His Son.

6. Summary

Luke 10:17-24 teaches that the Church's mission is a continuation of Christ's triumph over the powers of evil, which is a sign of the coming of God's Kingdom.
The true source of joy lies in the grace of salvation and belonging to God, not in spectacular displays of power.
God's revelation is a gift, accessible to the humble and simple, not to those who rely on their own wisdom.
This revelation is possible only through Jesus Christ, the Son of God, who has a unique relationship with the Father.
Disciples are privileged because they live in a time when God's promises are being fulfilled.