NIEDZIELA, Dwudziesta druga Niedziela zwykła

EWANGELIA - Łk 14, 1. 7-14 (Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony)

Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili.
I opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie wybierali pierwsze miejsca. Tak mówił do nich: «Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca; by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”; i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce.
Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej ”; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».
Do tego zaś, który Go zaprosił, rzekł: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych.
A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych».

MEDYTACJA

Jezus został zaproszony na posiłek. Wydawałoby się, że nic w tym szczególnego, a jednak z jakiegoś powodu zaproszenie to wywołało tak wielkie poruszenie, że
w drodze na ucztę Jezus był śledzony. Dla faryzeuszów sensacją stało się spotkanie Jezusa z ich przywódcą. Dla Jezusa była to może okazja do poznania przywódcy osobiście, porozmawiania, pobycia z nim...

Ciekawy jest następny krok Jezusa. Wiedział, że był śledzony, więc faryzeusze o Nim mówili. Jezus skorzystał z ich uważności i ucząc pokory, opowiada przypowieść. Opowiada o pokorze i zachęca do uważności. Niejako zaprasza do przyjrzenia się swoim motywacjom...

Wydaje się, jakby Jezus uczył swoich słuchaczy wspólnotowego ‘savoir vivre’. Dla Ewangelisty nie jest to jednak istotne. Chodzi o objawienie sądu Boga, który jest inny niż osąd ludzki. Przypowieść zachęca nas „do zajmowania ostatniego miejsca, bo to jest miejsce Syna”. Przekłuwa nasz ‘balon próżności’ i ‘pychy’, naszą obsesję władzy i posiadania wpływu...

Ostatnie miejsce jest miejscem Boga. To miejsce, które wybrał Jezus. Jeśli chcemy Go naśladować, idziemy tam, gdzie On jest. To lekcja pokory, przeciwko naszej pysze i obsesji władzy...

Dawać z miłości, nie dla zapłaty. Postawa wzajemności jest zgodna z ‘dobrymi manierami’. Uczeń Chrystusa jest wzywany do większej hojności. Nie chodzi bowiem o wzajemne obdarowywanie się, ale o „uczestniczenie w dziele Boga, które jest łaską i miłosierdziem”. Odpłata przyjdzie w Królestwie niebieskim...

Łatwo wpaść w myślenie: ja, moje, dla mnie, o mnie. Jezus przygląda się ludziom, którzy wybierają sobie najlepsze miejsca przy stole. W świecie semickim uczty były społecznym układem hierarchii. Im bliżej gospodarza – tym większy prestiż. Ostatnie miejsce nie było tylko końcem stołu – to był symbol bycia 'nikim'...

Jezus mówi: zamiast pchać się na górę – poczekaj, zaufaj, usiądź niżej. Nie dlatego, że jesteś bezwartościowy, ale dlatego, że u Boga wielkość to nie kwestia miejsca na uczcie, tylko serca...

Druga część dzisiejszej Ewangelii to konkret na życie: „Nie zapraszaj tylko tych, którzy mogą się odwdzięczyć”, czyli: nie podejmuj działania tylko wtedy, kiedy coś z tego masz. Zrób coś dla tych, którzy nie mają jak ci się odwdzięczyć. Bądź człowiekiem, który nie musi błyszczeć, ale daje światło, cicho, z pokorą,
z sercem...

Pokorę można znaleźć wśród najmniej popularnych dziś postaw. Współczesny człowiek pokorny to ciamajda, życzliwy nieudacznik, który jest wykorzystywany przez karierowiczów. By zrozumieć biblijne znacznie pojęcia, jakim jest pokora, trzeba zmienić perspektywę patrzenia. I odwołać się do słowa Bożego a nie kryteriów publicystycznych czy socjologicznych...

Pokora wskazuje, aby uznać swoja? zależność od Boga, niewystarczalność w poznaniu i działaniu, ograniczoność w przestrzeni i czasie. To zapobiega bałwochwalstwu, uczy szacunku do Stwórcy, stworzenia i siebie, pozwala świętować dzień święty. Pokora prowadzi do przeglądania się w lustrze słowa Bożego, którego podstawowe wezwanie dotyczy nawrócenia i trwania w przymierzu z Panem...

Pokora odznacza się łagodnością, która wyraża się w delikatności, stanowczości i nie ucieka się do przemocy; jest uniżeniem, czyli wolnością od wyniosłości, która chciałaby w arogancki sposób udowadniać innym, że są gorsi, i błyszczeć ich kosztem. Uniżenie to również uznanie swojej zależności od Niego i akceptacja życiowych upokorzeń jako przewidzianych w Bożej pedagogii i pożytecznych dla duchowego rozwoju...

Pokora oznacza gotowość do bycia sługą, która wynika z posłuszeństwa Bogu, na wzór Jezus, który stał się sługą naszego zbawienia...

Pokora pozwala nam odkryć swoją wartość a także swoje miejsce na ziemi. Być pokornym to znaczy uniżać się a nie wywyższać. Aby usłyszeć ostatecznie od Boga – gospodarza uczty niebieskiej: „przyjacielu, posiądź się wyżej”. Pokora prowadzi w konsekwencji do służby...

Gdy Jezus w obecności zaproszonych gości uzdrowił człowieka chorego na opuchliznę, i to w szabat, faryzeusze nie potrafili sprostać tej niekomfortowej dla nich sytuacji żadną reprymendą ani złośliwą ripostą. Zirytowani tym upokorzeniem, usiłowali zatem zrekompensować to sobie, wybierając pierwsze miejsca za stołem...

Jezus widząc to, że faryzeusze zajmują pierwsze miejsca przy stołach zachęcał wszystkich do odwróconej logiki działania, a mianowicie do tego, by zajmowali ostatnie miejsca. Jego słowo miało skłonić ludzi, których jedynym celem było zdobycie poważania u innych, do porzucenia bezczelnego i pyszałkowatego zachowania, które wyrządzało wiele szkód przede wszystkim ich własnym duszom...

Zachowanie faryzeuszów to próżne popisywanie się własną pozycją i rozsmakowywanie się w ceremoniach sprawowanych jedynie dla konwenansów. Jezus znał kulisy tych oportunistycznych spotkań, służących uwolnieniu się od długów bądź nakłanianiu do zobowiązań innych...

Jezus czuł, że podczas obiadu brakuje szlachetnego i nadprzyrodzonego celu. Dlatego zwróciwszy się do faryzeusza, który Go zaprosił, zachęcił go, by innym razem, gdy będzie przygotowywał obiad, zaprosił ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych, by zdobyć zasługi przed Bogiem, a nie przed opinią publiczną...

Gdy Jezus zachęcił faryzeusza, by zaprosił na obiad ubogich, kalekich, chromych i niewidomych, z pewnością myślał o wielkim zaproszeniu, jakie przez Jego misję Ojciec niebieski kieruje do wszystkich ludzi na świecie, by poznali obfitość i słodycz Jego odkupienia...

Ostatnie miejsce przy stole jest obrazem tego, z jakiej nędzy wydobył nas Bóg, „nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia” (Ef 2, 5), i metaforą Jego darmowej miłości, która daje wszystko, niczego w zamian nie domagając się: „Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni
w Chrystusie Jezusie” (Ef 2, 10)...

Tylko kochany może kochać i tylko pokochany może zdobyć się na podobną szlachetność. Kto nadal nosi w sobie neurotyczną potrzebę znaczenia bądź wywierania wpływu na innych, nie poznał jeszcze tego sposobu bycia pokochanym przez Jezusa. Nie doznał ukojenia, które zaspokaja w ludzkim sercu wszelką żądzę wyniosłości i imponowania innym...

...Jezu, proszę o skromność i prostotę w relacjach z bliźnimi... Proszę o zdolność służenia w prawdzie, bym nie próbował ‘panować nad innymi’ ani manipulować nimi... Dziękuję za bezinteresowność Bożej miłości...

KOMENTARZ AI (Sztucznej Inteligencji) do Ewangelii Łk 14, 1. 7-14, Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony

1. Wstęp i kontekst

Ewangelia według Łukasza ukazuje, jak Jezus wykorzystuje pozornie codzienne sytuacje – przyjęcie u faryzeusza – aby nauczyć o prawdzie Królestwa Bożego.
W rozdziale 14. rozpoczyna się opisem uzdrowienia w szabat, po którym następuje dwie krótkie przypowieści o miejscu przy stole oraz o zaproszeniu na ucztę.

2. Łk 14, 1 – uzdrowienie w szabat

„…był tam człowiek, który miał obrzęk (dropsy). Jezus zapytał prawników i faryzeuszy: ‘Czy wolno w szabat leczyć, czy nie?'?”
Jezus stawia pytanie o prawość interpretacji Prawa Mojżeszowego.
Jego odpowiedź (nie wprost, lecz czynem uzdrowienia) ukazuje, że miłosierdzie Bóg nie zna szabatowych ograniczeń, a „przywrócenie zdrowia” jest aktem miłości bliźniego (por. 5, 6).
„Jeżeli ktoś miałby dziecko albo woły, które wpadłyby do studni, nie wyciągnąłby ich w szabat?” – pytanie to ukazuje absurd prawnych formalizmów wobec ludzkiej potrzeby (Jan Paweł II)...

3. Łk 14, 7-11 – przypowieść o miejscu przy stole

3.1. Wybór miejsca
„Kiedy zostajesz zaproszony na ucztę, nie zajmuj miejsca honorowego”.
Jezus poucza o pokorze.
W kulturze ówczesnej miejsce przy stole odzwierciedlało status społeczny; odrzucenie tego przywileju jest znakiem oddania się woli Boga, nie własnym ego.

3.2. Obietnica podniesienia
„Jeśli zajdziesz najniżej, gospodarz może cię podnieść”.
To odwrócenie ludzkiego rozumowania: Bóg podnosi pokornych (Mt 23, 12).
Jan Paweł II podkreślał, że „każdy, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się pokornie poddaje, będzie wywyższony”.

3.3. Wymiar duchowy
Nie chodzi jedynie o zachowanie przyzwoitego zachowania przy stole, lecz o życiowy wzorzec: unikanie pychy i dążenie do prawdziwego spełnienia
w Chrystusie.

4. Łk 14, 12-14 – zaproszenie ubogich

„Kiedy organizujesz ucztę, nie zapraszaj przyjaciół, braci, krewnych ani bogatych sąsiadów, aby nie otrzymać od nich wzajemności; zapraszaj ubogich, chromych, kalekich i niewidomych”.
Jezus wzywa do bezinteresownej miłości – ofiarowanie pomocy tym, którzy nie mogą się odwdzięczyć.
W ten sposób odwraca się ludzki kalkulacyjny stosunek do dobroczynności.

Tertullian w swoim „Against Marcion” podkreśla, że zapraszanie biednych jest zgodne z Izajaszem 58, 7 i stanowi działanie miłosierdzia, które Bóg wynagrodzi przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych.

Św. Augustyn w Homilii 62 (zapis 420 r.) analizuje wymówki nieobecności jako przejaw pychy i przywiązania do dóbr materialnych, które odciągają od przyjęcia Bożego zaproszenia.

5. Rozważania teologiczne

5.1. Prawo i miłosierdzie
Jezus pokazuje, że prawo szabatowe nie jest celem samym w sobie, lecz ma prowadzić do miłości i współczucia.

5.2. Pokora jako droga do chwały
Parafraza słów Papieża Jana Pawła II: „Kto się umniejsza, będzie podniesiony” (Łk 14, 11).
Pokora nie jest słabością, lecz właściwym nastawieniem wobec Boga.

5.3. Ewangeliczna dobroczynność
Zapraszając „ubogich, chromych, kalekich i niewidomych”, Chrystus wzywa do działalności na rzecz najuboższych, co jest wyrazem wiary czynem
(cf. Katechizm Kościoła Katolickiego 1822-1824).

6. Zastosowanie w życiu chrześcijańskim

6.1. Obszar życia: Modlitwa
Wskazówka z Łk 14: Pokora przy stole.
Praktyczne zastosowanie: Proś o serce otwarte na służbę innym, nie na własne uznanie.

6.2. Obszar życia: Rodzina.
Wskazówka z Łk 14: Nie szukaj prestiżu.
Praktyczne zastosowanie: Daj miejsce najcichszemu członkowi rodziny, słuchaj go.

6.3. Obszar życia: Parafia.
Wskazówka z Łk 14: Zapraszaj ubogich.
Praktyczne zastosowanie: Organizuj akcje charytatywne, zapraszaj osoby wykluczone do wspólnoty.

6.4. Obszar życia: Praca.
Wskazówka z Łk 14: Unikaj kalkulacji "co z tego bedę miał?"
Praktyczne zastosowanie: Działaj z serca, nie oczekując nagrody materialnej.

7. Podsumowanie

Ewangelia Łukasza 14, 1, 7-14 jest lekcją prawdziwej chrześcijańskiej postawy:

7.1. Miłosierdzie przewyższa formalizm religijny (uwolnienie od szabatowych zakazów).

7.2. Pokora jest drogą do prawdziwej wielkości w oczach Boga.

7.3. Bezinteresowna miłość do najuboższych otwiera drogę do udziału w królewskim uczcie przy Chrystusie.

Niech te słowa zachęcą nas do codziennego naśladowania Chrystusa – do uzdrawiania, pokory i otwartego serca wobec potrzebujących.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

SUNDAY, Twenty-Second Sunday in Ordinary Time

GOSPEL - Lk 14:1, 7-14 (Whoever exalts himself will be humbled, and whoever humbles himself will be exalted)

When Jesus entered the house of a certain ruler of the Pharisees to eat on the Sabbath, they were watching him.
And he told a parable to those invited, noticing how they chose the places of honor. He said to them, "If someone invites you to a banquet, do not take
the place of honor, lest someone more distinguished than you be invited by him. Then the one who invited you both will come and say to you, 'Give this man your place,' and you will be ashamed to take the last place.
But when you are invited, go and sit in the last place. Then the master of the house will come and say to you, 'Friend, move up higher,' and you will be honored in the presence of all who eat with you." For everyone who exalts himself will be humbled, and he who humbles himself will be exalted."
And to the one who invited Him, He said: "When you give a dinner or a supper, do not invite your friends, your brothers, your relatives, or rich neighbors, lest they also invite you in return, and you be repaid. But when you give a banquet, invite the poor, the crippled, the lame, and the blind.
And you will be happy, because they have nothing to repay you with; for you will be repaid at the resurrection of the righteous."

MEDITATION

Jesus was invited to a meal. It would seem there was nothing special about it, yet for some reason this invitation caused such a stir that Jesus was followed on the way to the feast. The meeting of Jesus with their leader became a sensation for the Pharisees. For Jesus, this was perhaps an opportunity to get to know the leader personally, to talk, to spend time with him...

Jesus' next step is interesting. He knew he was being watched, so the Pharisees spoke of him. Jesus took advantage of their attentiveness and, teaching humility, told a parable. He spoke about humility and encouraged attentiveness. In a way, he invited them to examine their own motivations...

It seems as if Jesus were teaching his listeners communal etiquette. For the Evangelist, however, this is not important. It is about revealing God's judgment, which is different from human judgment. The parable encourages us to "take the last place, for that is the place of the Son." It punctures our "balloon
of vanity" and "pride," our obsession with power and influence...

The last place is God's place. It is the place Jesus chose. If we want to follow Him, we go where He is. It's a lesson in humility, against our pride and obsession with power...

Giving out of love, not for reward. An attitude of reciprocity is consistent with 'good manners.' The disciple of Christ is called to greater generosity. For it's not about reciprocal giving, but about "participating in God's work, which is grace and mercy." Retribution will come in the Kingdom of Heaven...

It's easy to fall into the mindset of: me, mine, for me, about me. Jesus observes people choosing the best seats at the table. In the Semitic world, feasts were
a social hierarchy. The closer one was to the host, the greater the prestige. The last seat wasn't just the end of the table—it was a symbol of being 'nobody'...

Jesus says: Instead of pushing yourself to the top – wait, trust, and sit lower. Not because you are worthless, but because with God, greatness is not a matter of place at the banquet, but of heart...

The second part of today's Gospel is a concrete lesson for life: "Don't invite only those who can repay you," meaning: don't take action only when you get something in return. Do something for those who have no way to repay you. Be a person who doesn't have to shine, but who gives light, quietly, humbly, with heart...

Humility can be found among the least popular attitudes today. The modern humble person is a slacker, a kind-hearted loser who is exploited by careerists. To understand the biblical meaning of humility, one must change one's perspective. And to appeal to the Word of God, not journalistic or sociological criteria...

Humility suggests recognizing one's dependence on God, insufficiency in knowledge and action, and limitations in space and time. This prevents idolatry, teaches respect for the Creator, creation, and oneself, and allows us to celebrate the holy day. Humility leads us to examine ourselves in the mirror
of the Word of God, whose fundamental call concerns conversion and perseverance in covenant with the Lord...

Humility is characterized by gentleness, expressed in gentleness, firmness, and non-violence; it is abasement, that is, freedom from the haughtiness that would arrogantly try to prove to others that they are inferior and to shine at their expense. Humility also means recognizing one's dependence on Him
and accepting life's humiliations as prescribed in God's pedagogy and beneficial for spiritual growth...

Humility signifies a willingness to be a servant, which stems from obedience to God, following the example of Jesus, who became the servant of our salvation...

Humility allows us to discover our worth and our place on earth. To be humble means to humble ourselves, not to exalt ourselves. To ultimately hear from God—the host of the heavenly banquet: "Friend, rise higher." Humility ultimately leads to service...

When Jesus, in the presence of invited guests, healed a man suffering from dropsy, and on the Sabbath, the Pharisees were unable to cope with this uncomfortable situation with any reprimand or malicious retort. Irritated by this humiliation, they tried to compensate by choosing the first places at
the table...

Jesus, seeing the Pharisees occupying the first places at the tables, encouraged everyone to reverse the logic of their actions, namely, to occupy the last places. His words were intended to persuade people whose sole goal was to gain the respect of others to abandon the brazen and arrogant behavior that caused much harm, especially to their own souls...

The Pharisees' behavior was a vain display of their position and a delight in ceremonies performed solely for the sake of convention. Jesus knew the secrets
of these opportunistic gatherings, intended to free themselves from debt or to persuade others to make commitments...

Jesus felt that the dinner was lacking a noble and supernatural purpose. Therefore, turning to the Pharisee who had invited Him, He encouraged him that another time, when he prepared dinner, he should invite the poor, the crippled, the lame, and the blind, so as to gain merit before God, not before public opinion...

When Jesus encouraged the Pharisee to invite the poor, the crippled, the lame, and the blind to dinner, He certainly had in mind the great invitation that, through His mission, the heavenly Father extends to all people in the world, to know the abundance and sweetness of His redemption...

The last place at the table is an image of the misery from which God has rescued us, "when we were dead in our trespasses, He has made us alive together with Christ" (Ephesians 2:5), and a metaphor for His gratuitous love, which gives everything without demanding anything in return: "For we are His workmanship, created in Christ Jesus" (Ephesians 2:10)...

Only the beloved can love, and only The loved one can muster a similar nobility. Anyone who still harbors a neurotic need for significance or influence over others has not yet learned this way of being loved by Jesus. He has not experienced the solace that satisfies every desire in the human heart for arrogance and impressing others...

...Jesus, I ask for modesty and simplicity in relationships with others... I ask for the ability to serve in truth, so that I do not try to 'dominate' or manipulate others... Thank you for the selflessness of God's love...

AI (Artificial Intelligence) COMMENTARY on the Gospel of Luke 14:1, 7-14,
Whoever exalts himself will be humbled, and whoever humbles himself will be exalted

1. Introduction and Context

The Gospel according to Luke shows how Jesus uses seemingly everyday situations – a Pharisee's reception – to teach the truth of the Kingdom of God.
In chapter 14, it begins with a description of healing on the Sabbath, followed by two short parables about the place at the table and the invitation to a feast.

2. Luke 14:1 – Healing on the Sabbath

"...a man was there who had a swelling (dropsy). Jesus asked the lawyers and Pharisees, 'Is it lawful to heal on the Sabbath or not?'"
Jesus raises a question about the correctness of the interpretation of the Mosaic Law.
His answer (indirectly, but through an act of healing) shows that God's mercy knows no Sabbath limitations, and "restoring one to health" is an act of love for one's neighbor (cf. 5-6).
"If someone had a child or oxen that had fallen into a well, would he not pull them out on the Sabbath?" – this question reveals the absurdity of legal formalisms in the face of human need (John Paul II)...

3. Luke 14:7-11 – the parable of the seat at the table

3.1. Choosing a seat
"When you are invited to a banquet, do not take the seat of honor."
Jesus teaches about humility.
In the culture of the time, one's seat at the table reflected social status; rejecting this privilege is a sign of submission to God's will, not one's own ego.

3.2. The promise of elevation
"If you fall to the lowest, the master of the table can lift you up."
This is an inversion of human reasoning: God lifts up the humble (Mt 23:12).
John Paul II emphasized that "everyone who exalts themselves will be humbled, and whoever humbly submits will be exalted."

3.3. Spiritual Dimension
This is not just about maintaining decent table manners, but about a life model: avoiding pride and striving for true fulfillment in Christ.

4. Luke 14:12-14 – Inviting the Poor

"When you give a banquet, do not invite friends, brothers, relatives, or rich neighbors, lest they reciprocate. Instead, invite the poor, the lame, the crippled, and the blind."
Jesus calls for selfless love – offering help to those who cannot repay.
In this way, the human calculative attitude toward charity is reversed.

Tertullian, in his "Against Marcion," emphasizes that inviting the poor is consistent with Isaiah 58:7 and constitutes an act of mercy that God will reward
at the resurrection of the righteous.

St. Augustine, in Homily 62 (written in 420), analyzes excuses for absence as a manifestation of pride and attachment to material goods, which distract from accepting God's invitation.

5. Theological Reflections

5.1. Law and Mercy
Jesus demonstrates that the Sabbath law is not an end in itself, but is intended to lead to love and compassion.

5.2. Humility as the Path to Glory
A paraphrase of Pope John Paul II's words: "Whoever humbles himself will be lifted up" (Luke 14:11).
Humility is not weakness, but the right attitude toward God.

5.3. Evangelical Charity
By inviting "the poor, the lame, the crippled, and the blind," Christ calls for action on behalf of the poorest, which is an expression of faith through action (cf. Catechism of the Catholic Church 1822-1824).

6. Application in Christian Life

6.1. Area of ??Life: Prayer
Instruction from Luke 14: Humility at the table.
Practical Application: Ask for a heart open to serving others, not to your own recognition.

6.2. Area of ??Life: Family.
Instruction from Luke 14: Do not seek prestige.
Practical Application: Give space to the quietest family member, listen to him.

6.3. Area of ??Life: Parish.
Instruction from Luke 14: Invite the poor.
Practical Application: Organize charitable events, invite excluded people into the community.

6.4. Life Area: Work.
Tip from Luke 14: Avoid the "what's in it for me?" calculation.
Practical Application: Act from the heart, without expecting material reward.

7. Summary

Luke 14:1, 7-14 is a lesson in true Christian behavior:

7.1. Mercy transcends religious formalism (freedom from Sabbath prohibitions).

7.2. Humility is the path to true greatness in God's eyes.

7.3. Selfless love for the poorest opens the way to participate in Christ's royal banquet.

May these words encourage us to imitate Christ daily – to healing, humility, and an open heart toward those in need.