SOBOTA, Dzień powszedni
albo wspomnienie Najświętszej Maryi Panny w sobotę
albo wspomnienie św. Róży z Limy, dziewicy

EWANGELIA - Mt 23, 1-12 (Strzeżcie się pychy i obłudy)

Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.
Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.
A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus.
Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».

MEDYTACJA

Zazwyczaj lubimy, gdy inni doceniają nasze osiągnięcia lub wysiłki. Czasem dla tej przyjemności bycia zauważonym i uznanym sami nakładamy na siebie ambitne cele i zobowiązania. Jednocześnie to, co może nas rozwijać, czasem nas zniewala. Stajemy się wtedy jakby uwięzieni przez nasze lub cudze oczekiwania. Zatrzymajmy się chwilę przy naszej potrzebie rozwoju. Spróbujmy popatrzeć na nią z wolnością...

Czasem to, jak się rozwijamy, próbujemy mierzyć, porównując się z innymi. Bywa, że onieśmielają nas odległe autorytety, innym razem próbujemy dowartościować siebie swoją przewagą wobec innych. To może dotyczyć nawet takich wymiarów jak wiara lub duchowość. Dla Boga jesteśmy jednak osobami nieporównywalnie wyjątkowymi w każdym wymiarze...

Nasza wyjątkowość w najpiękniejszy sposób ujawnia się wtedy, gdy kochamy, troszczymy się i opiekujemy innymi. Pomyślmy o osobach, które doświadczają lub doświadczały kiedyś naszej troski i opieki...

"Mówią bowiem, ale sami nie czynią" (Mt 23, 3b). Często zdarza się nam, że potrafimy wiele mówić, wiele zadeklarować, a nic z tych zapowiedzi nie wynika...

Trzeba nam nieustannie modlić się i prosić Boga o potrzebne dary i łaski, prosić o odwagę i siłę, aby za słowami, które wypowiadamy szły konkretne czyny, konkretne działania, które potwierdzą naszą przynależność do Chrystusa. Albowiem słowa pouczają ale to przykłady, dobre przykłady, pociągają...

Jezus naucza tłumy. Poucza także swoich uczniów. Nie tylko obecnych w Jerozolimie. Ostrzega przed formalizmem uczonych w Piśmie i faryzeuszów, przed tym, kiedy wymaga się od innych, a nie od siebie, kiedy się mówi, a samemu nie czyni...

Jezus piętnuje obłudę, pragnienie bycia wielkim, wpływowym, zatroskanym o własną chwałę, a nie łagodnym i służebnym w stosunku do innych, zwłaszcza słabych i ubogich. Napomina swoich uczniów, aby unikali grzechu hipokryzji. Leczy z niego tylko prawdziwe nawrócenie. Słowa napomnienia Pańskiego odnoszą się do wszystkich uczniów, w każdej epoce dziejów...

Pokusa prawa – odrzucenia go albo nadmiernego skoncentrowania na nim. Prawo w Kościele, jak w każdej społeczności, jest potrzebne. Nie można bez niego żyć, a tym bardziej we wspólnocie. Ale wielką pokusą dla wspólnoty wierzących jest zastępowanie Ewangelii Prawem i narzucanie Jej jako Prawa. Potrzebujemy w tym zakresie mądrości i odwagi...

Mocne słowa Jezusa o tych, którzy znają Pismo, znają Boga, ale zawodzą, bo mówią dobrze, ale nie żyją tym, co mówią...

Jezus nie podważa nauki, ale uderza w rozłam między słowem a życiem. 'Faryzeusz' znaczy dosłownie 'oddzielony'. Miał być kimś oddzielonym od świata,
w którym żyje. Miał być kimś, kto jednoznacznie wybiera Boga...

'Uczeni w Piśmie' to nie tylko pisarze, ale eksperci od Prawa. Rozdźwięk między teorią a praktyką zabijał ich autentyczność. Każdy ochrzczony jest uczniem Jezusa i każdy z nas może wpaść w tę pułapkę: może mówić o modlitwie, ale nie rozmawiać z Bogiem; może uczyć o przebaczeniu, ale samemu nosić urazę; może dzielić się cytatami z Ewangelii, ale nie dzielić się czasem czy uwagą...

Wiarygodność Kościoła zaczyna się od jednego człowieka, który żyje tym, co mówi. Warto więc mówić mniej, a żyć bardziej Ewangelią...
Jezus mówi w dzisiejszej Ewangelii aby nie pozwalać, by nazywano nas nauczycielami. Nie nazywajcie nikogo ojcem, nie chciejcie, by nazywano was mistrzami. Łatwo pójść w dosłowność i ograniczyć się do używania takich słów. Ale przecież chodzi tu o znacznie więcej: by pamiętać, że Bogiem jest tylko ten, który jest
w niebie, a my wszyscy, choć mamy różne powołania, jesteśmy braćmi...

Różne są nasze powołania. Pełnimy w społeczeństwie różne role. Tyle że to tylko jakiś dodatek do tego, kim jesteśmy. Istota tego, kim jesteśmy, dokąd zmierzamy, wszystkich nas jest ta sama. Ani nie ma powodu, by z racji statusu społecznego czuć się mało wartościowym, ani by z tej racji czuć się lepszym od innych...

Specyfikę relacji z Bogiem, rozumienia prawa i jego aplikacji najlepiej zna Jezus. Podobnie jak wszelkie elementy składające się na prawdziwe ojcostwo znajdziemy w Bogu...

Pełnia świadomości i prawdziwy rozwój człowieka mają miejsce, gdy korzysta on z Bożego przekazu, gdy przygląda się Bogu, gdy przykłada Jego miarę do każdego aspektu życia i relacji...

Poznanie Boga chroni przed manipulacją ze strony fałszywych nauczycieli, a krytyczne myślenie pozwala właściwie wybierać. Chrystus nie konfabuluje, nie bagatelizuje działań faryzeuszy i uczonych w Piśmie, ale też nie likwiduje prawa, lecz poddaje naszej refleksji. Na pewno warto ją podjąć...

...Jezu, proszę o uwolnienie mojego serca z lenistwa i próżnej chwały... Proszę o łaskę wolności duchowej, wyrzucenia z siebie w praktyce ‘nauczyciela Pisma
i faryzeusza’... Dziękuję za możliwość korzystania z dobrych praktyk duchowych...

KOMENTARZ AI (Sztucznej Inteligencji) do Ewangelii Mt 23, 1-12, Strzeżcie się pychy i obłudy

Wprowadzenie

W Ewangelii według św. Mateusza 23, 1-12, Jezus zwraca się do tłumów i swoich uczniów, aby ostrzec ich przed hipokryzją uczonych w Piśmie i faryzeuszy, jednocześnie potwierdzając ich autorytet w nauczaniu Prawa Mojżeszowego.
Ten fragment jest kluczowy dla zrozumienia relacji między autorytetem a osobistą prawością w życiu religijnym.

Autorytet nauczania a postępowanie

Jezus rozpoczyna od stwierdzenia: „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze.
Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam powiedzą, lecz uczynków ich nie naśladujcie.
Mówią bowiem, ale sami nie czynią”.
To zdanie jest niezwykle ważne.
Potwierdza ono, że uczeni w Piśmie i faryzeusze posiadali prawowity autorytet w nauczaniu Prawa, ponieważ „zasiadali na katedrze Mojżesza”.
Katedra Mojżesza symbolizowała autorytet w interpretacji i nauczaniu Prawa.
Zatem, Jezus nakazuje słuchać ich nauczania, które pochodziło od Boga przez Mojżesza.

Jednakże, Jezus wyraźnie rozróżnia ich nauczanie od ich postępowania.
Mimo że ich nauka była słuszna, ich życie było pełne hipokryzji.
Święty Augustyn zauważa, że „siedzieli na katedrze Mojżesza, która nie była ich, lecz Mojżesza, zmuszała ich do mówienia tego, co dobre, chociaż czynili to, co złe.
Podobnie, Tertulian podkreśla, że Jezusowi nie podobała się hipokryzja faryzeuszy, którzy kochali Boga ustami, ale nie sercem.

Ciężary i pozory

Jezus krytykuje faryzeuszy za nakładanie na ludzi „ciężarów nie do uniesienia”, których sami nie chcieli nawet „palcem ruszyć”.
Odnosi się to do rygorystycznych interpretacji Prawa, które utrudniały życie zwykłym ludziom, podczas gdy sami faryzeusze unikali tych obciążeń.

Ponadto, Jezus piętnuje ich pragnienie bycia widzianymi i chwalonymi przez ludzi.
Robili wszystko, aby ich pobożność była widoczna: poszerzali filakterie (małe pudełeczka z fragmentami Pisma, noszone na czole i ramieniu) i wydłużali frędzle u szat (cyces), które miały przypominać o przykazaniach.
Kochali zaszczytne miejsca na ucztach, pierwsze krzesła w synagogach i pozdrowienia na rynkach, a także tytuł „Rabbi”.

Przestroga przed pychą i wezwanie do pokory

Jezus przestrzega swoich uczniów przed podobnymi postawami, mówiąc: „Wy zaś nie nazywajcie się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi.
Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem, albowiem jeden jest wasz Ojciec, Ten w niebie.
Nie nazywajcie się też przewodnikami, gdyż jeden jest wasz Przewodnik, Chrystus”.
Te słowa nie mają na celu zakazania używania tytułów takich jak „ojciec” w kontekście rodzinnym czy duchowym, ale raczej ostrzeżenie przed pychą
i pragnieniem wywyższania się.
Chodzi o to, aby nie przypisywać sobie autorytetu, który należy wyłącznie do Boga i Chrystusa.

Jezus podkreśla, że prawdziwa wielkość polega na służbie: „Największy z was będzie waszym sługą.
Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”.
Jest to fundamentalna zasada Królestwa Bożego, która odwraca ziemskie hierarchie wartości.
Pokora i służba są drogą do prawdziwego wywyższenia w oczach Boga.

Wnioski

1. Rozróżnienie między urzędem a osobą
Należy szanować autorytet nauczania, nawet jeśli osoba sprawująca ten autorytet nie żyje zgodnie z tym, czego naucza.

2. Ostrzeżenie przed hipokryzją
Prawdziwa wiara nie polega na zewnętrznych pozorach pobożności, lecz na wewnętrznej prawości i zgodności życia z nauczaniem.

3. Wezwanie do pokory
Wszelki autorytet pochodzi od Boga, a prawdziwa wielkość w Królestwie Bożym wyraża się w służbie i pokorze, a nie w dążeniu do zaszczytów i uznania.

Święty Tomasz z Akwinu, odnosząc się do tego fragmentu, podkreśla, że w sprawach wiary i dobrych obyczajów nikt nie jest usprawiedliwiony, jeśli podąża za błędną opinią jakiegoś nauczyciela, zwłaszcza jeśli jest ona sprzeczna z Pismem Świętym lub autorytetem Kościoła.
To pokazuje, że choć należy słuchać nauczania, to jednak osobista odpowiedzialność za rozeznanie prawdy pozostaje.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

SATURDAY, Weekday
or the commemoration of the Blessed Virgin Mary on Saturday
or the commemoration of St. Rose of Lima, virgin

GOSPEL - Mt 23:1-12 (Beware of pride and hypocrisy)

Jesus spoke to the crowds and to his disciples, saying: "The scribes and the Pharisees sit in Moses' seat. Therefore, do and observe whatever they tell you, but do not imitate their deeds. For they preach, but they do not practice. They bind heavy burdens, hard to bear, and lay them on people's shoulders, but they themselves are unwilling to move them with a finger.
They do all their deeds to be seen by men. They broaden their phylacteries and lengthen the fringes of their cloaks. They love the places of honor at feasts and the front seats in the synagogues. They want to be greeted in the marketplaces and for people to call them "Rabbi."
And you, do not be called "Rabbi," for one is your Teacher, and you are all brothers. Do not call anyone on earth your father; for one is your Father, He who is in heaven. Do not be called "master," for one is your Master, the Christ.
Let the greatest among you be your servant. Whoever exalts himself will be humbled, and whoever humbles himself will be exalted.

MEDITATION

We usually like it when others appreciate our achievements or efforts. Sometimes, for the pleasure of being noticed and recognized, we impose ambitious goals and obligations on ourselves. At the same time, what can develop us sometimes enslaves us. We then become, as it were, imprisoned by our own or others' expectations. Let us pause for a moment to consider our need for growth. Let's try to look at it with freedom...

Sometimes we try to measure our development by comparing ourselves to others. Sometimes we are intimidated by distant authorities, other times we try to boost our self-esteem by our superiority over others. This can even apply to dimensions such as faith or spirituality. However, for God, we are incomparably unique individuals in every respect...

Our uniqueness is most beautifully revealed when we love, care for, and nurture others. Let's think of those who experience, or have experienced, our care and concern...

"They speak, but they do not practice" (Mt 23:3b). It often happens that we can say a lot, make many declarations, and yet nothing comes of these announcements...

We must pray constantly and ask God for the necessary gifts and graces, ask for courage and strength, so that the words we speak may be followed by concrete actions, concrete actions that confirm our belonging to Christ. For words teach, but it is examples, good examples, that attract...

Jesus teaches the crowds. He also instructs his disciples, not just those present in Jerusalem. He warns against the formalism of the scribes and Pharisees, against demanding things of others and not of oneself, when one speaks but fails to act...

Jesus condemns hypocrisy, the desire to be great, influential, concerned with one's own glory, rather than gentle and servile towards others, especially the weak and poor. He admonishes his disciples to avoid the sin of hypocrisy. Only true conversion cures it. The words of the Lord's admonition apply to all disciples, in every era of history...

The temptation of the law – to reject it or to focus excessively on it. Law is necessary in the Church, as in every community. We cannot live without it, much less in community. But a great temptation for the community of believers is to replace the Gospel with the law and impose it as law. We need wisdom and courage in this regard...

Jesus's powerful words about those who know the Scriptures, know God, but fail because they speak well but do not live what they say...

Jesus does not question teaching, but attacks the split between word and life. 'Pharisee' literally means 'separated.' He was meant to be someone separated from the world in which he lives. He was meant to be someone who unequivocally chooses God...

'Scribes' were not just writers but experts in the law. The dissonance between theory and practice killed their authenticity. Every baptized person is a disciple of Jesus, and each of us can fall into this trap: we can talk about prayer but not talk to God; we can teach about forgiveness but harbor resentment ourselves; we can share Gospel quotes but not share our time or attention...

The Church's credibility begins with one person who lives by what they say. Therefore, it's worth speaking less and living the Gospel more...
Jesus says in today's Gospel that we should not allow ourselves to be called teachers. Don't call anyone father, don't want to be called masters. It's easy to be literal and limit ourselves to using such words. But it's about much more: remembering that only He who is in heaven is God, and all of us, even though we have different callings, are brothers...

Our callings are different. We fulfill different roles in society. But this is only a supplement to who we are. The essence of who we are, where we are going, is the same for all of us. There is no reason to feel less valuable because of our social status, nor to feel better than others because of it...

Jesus knows best the specific nature of our relationship with God, understanding the law, and its application. Just as we find all the elements that constitute true fatherhood in God...

Full awareness and true human development occur when we utilize God's message, when we observe God, when we apply His measure to every aspect of our lives and relationships...

Knowing God protects us from manipulation by false teachers, and critical thinking allows us to make good choices. Christ does not fabricate or trivialize the actions of the Pharisees and scribes, but he also does not abolish the law; rather, he subjects it to our reflection. It's definitely worth taking...

...Jesus, I ask you to free my heart from laziness and vain glory... I ask for the grace of spiritual freedom, to rid myself of the 'teacher of Scripture and Pharisee' mentality... Thank you for the opportunity to benefit from good spiritual practices...

AI (Artificial Intelligence) COMMENTARY on the Gospel of Matthew 23:1-12, Beware of Pride and Hypocrisy

Introduction

In Matthew 23:1-12, Jesus addresses the crowds and his disciples to warn them about the hypocrisy of the scribes and Pharisees, while simultaneously affirming their authority in teaching the Law of Moses.
This passage is crucial for understanding the relationship between authority and personal righteousness in religious life.

Teaching Authority and Conduct

Jesus begins by stating: "The scribes and Pharisees sit in Moses' seat.
Therefore, do and observe whatever they tell you, but do not follow their deeds.
For they speak, but they do not practice."
This statement is extremely important.
It confirms that the scribes and Pharisees possessed legitimate authority in teaching the Law because they "sat in the chair of Moses."
Moses' chair symbolized authority in interpreting and teaching the Law.
Thus, Jesus commands us to listen to their teaching, which came from God through Moses.

However, Jesus clearly distinguishes their teaching from their behavior.
Although their teaching was correct, their lives were full of hypocrisy.
St. Augustine notes that "they sat in the chair of Moses, which was not theirs, but Moses'; it compelled them to speak what was good, even though they did what was evil."
Similarly, Tertullian emphasizes that Jesus was displeased with the hypocrisy of the Pharisees, who loved God with their lips but not with their hearts.

Burdens and Pretenses

Jesus criticizes the Pharisees for imposing on people "unbearable burdens" that they themselves refused to "lift."
This refers to the strict interpretations of the Law that made life difficult for ordinary people, while the Pharisees themselves avoided these burdens.

Furthermore, Jesus condemns their desire to be seen and praised by people.
They did everything to make their piety visible: they enlarged their phylacteries (small boxes containing passages of Scripture, worn on the forehead and arm) and lengthened the fringes of their garments (zitzes), which were meant to remind them of the commandments.
They loved the places of honor at feasts, the front seats in synagogues, and greetings in marketplaces, as well as the title "Rabbi."

A Warning Against Pride and a Call to Humility

Jesus warns his disciples against similar attitudes, saying: "But do not call yourselves 'Rabbi,' for one is your Teacher, and you are all brothers.
Do not call anyone on earth your father, for one is your Father, who is in heaven.
Do not call yourselves guides, for one is your Guide, the Christ."
These words are not intended to prohibit the use of titles like "father" in familial or spiritual contexts, but rather to warn against pride and the desire for self-aggrandizement.
The point is not to arrogate to oneself the authority that belongs solely to God and Christ.

Jesus emphasizes that true greatness lies in service: "The greatest among you will be your servant.
Whoever exalts himself will be humbled, and whoever humbles himself will be exalted."
This is a fundamental principle of the Kingdom of God, which reverses earthly hierarchies of values.
Humility and service are the path to true exaltation in God's eyes.

Conclusions

1. Distinction between office and person
Teaching authority should be respected, even if the person holding that authority does not live according to what he teaches.

2. Warning against hypocrisy
True faith does not consist in outward appearances of piety, but in inner righteousness and conformity of life to teaching.

3. Call to humility
All authority comes from God, and true greatness in the Kingdom of God is expressed in service and humility, not in the pursuit of honor and recognition.

St. Thomas Aquinas, referring to this passage, emphasizes that in matters of faith and good morals, no one is justified in following the erroneous opinion
of a teacher, especially if it contradicts Sacred Scripture or the authority of the Church.
This shows that while teaching must be obeyed, personal responsibility for discerning the truth remains.