CZWARTEK, Święto św. Tomasza Apostoła

EWANGELIA - J 20, 24-29 (Pan mój i Bóg mój)

Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana».
Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę».
A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!»
Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».
Tomasz Mu odpowiedział: «Pan mój i Bóg mój!»
Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».

MEDYTACJA

Jezus pojawia się między uczniami w cudowny sposób. Staje blisko wszystkich osób w wieczerniku. Zarówno uczniów, którzy wierzą w Jego zmartwychwstanie, jak i tych, którzy jeszcze nie wierzą. Tych, którzy czują radość i podekscytowanie, jak i tych którzy czują wątpliwości...

Tomasz chciał dowodu zmartwychwstania, chciał dotknąć Jezusa w miejscach, które świadczyłyby o Jego cierpieniu i śmieci. Jednak sam widok Jezusa i Jego łagodne słowa, które przynoszą pokój, wystarczyły Tomaszowi do wyznania wiary. Słowa, które słyszymy od innych, mogą nam przynosić ulgę i pocieszenie...

Krytykuje się brak wiary u Tomasza. Wydaje sie jednak, że niesłusznie. On swoją postawą pokazuje nam, że nasza wiara powinna opierać się na konkretach. Wierzyć głęboko może tylko ten, kto doświadczył bliskiego spotkania z Jezusem...

W tych kilku dniach, jakie uczniowie spędzili w Jerozolimie, mamy całą drogę duchową, jaką musieli przejść oni i wszyscy naśladowcy Chrystusa w historii. Widzimy ich zamkniętych w Wieczerniku, ukrywających się i w poczuciu zagrożenia od świata zewnętrznego. Obawiają się władz cywilnych i duchowych. Przeżywają dramat pojmania Pana, zaparcia się i zdrady, rozproszenia i uczenia się życia ze świadomością przegranej...

U uczniów widzimy ich zamknięte oczy umysłu i serca po zmartwychwstaniu, trud w rozpoznawaniu żyjącego Jezusa, ale to ich przygotowuje do misji
w następnych pokoleniach chrześcijan. Ich bolesne doświadczenie zaowocuje w przyszłości...

Wszyscy uczniowie Pana mogą stać się bliźniakami Tomasza, wezwani do tego, aby zobaczyć ślady gwoździ, włożyć palce w to miejsce i dotknąć Jego boku, czyli rozpoznać zmartwychwstałego Pana i wyznać wiarę w Niego. Czasami upadek, trudne przeżycia, prowadzą do zwątpienia. Nie jest to wyraz braku wiary – to często krzyk serca, które bardzo chce zaufać, ale się boi...

Jezus nikogo nie odrzuca. Nie mówi: „Zawiodłeś mnie”. Przychodzi, pokazuje rany, daje się dotknąć. Pozwala, byśmy włożyli nasze lęki, wątpliwości i pytania
w Jego przebite dłonie. Bóg nie szuka wiary idealnej, ale szczerej...

-Być mieszkaniem Boga, Jego współziomkiem, mieć odwagę patrzeć na Niego jak na swego. Tak, odwagę, bo przecież nie o jakąś wypaczoną poufałość tu chodzi, ale o poczucie wspólnoty, świadomość, że to, co moje, należy do Niego i zależy od Niego...

„Nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym” – usłyszał Tomasz od Jezusa, ale zanim Zmartwychwstały to powiedział, zachęcił Tomasza, by dotknął, by sam się przekonał...

Dzięki Tomaszowi możemy mieć pewność, że nasza wiara nie opiera się na czyimś złudzeniu, ale na twardych dowodach: Chrystus naprawdę zmartwychwstał. Jego zapewnienie, że po śmierci czeka nas niebo, ma mocną podstawę. Trzymajmy się tej nadziei. Nie bądźmy niedowiarkami, ale wierzącymi...

...Jezu, proszę o spełnienie moich najgłębszych pragnień, zgodnie z Twoją wolą... Proszę o łaskę spotkania mojego Pana i mojego Boga... Dziękuję za to, że nigdy nie rezygnujesz ze mnie, nawet w moim błądzeniu i grzechu...

KOMENTARZ AI (Sztucznej Inteligencji) do Ewangelii J 20, 24-29, Pan mój i Bóg mój

Wprowadzenie

W Ewangelii według Jana, w rozdziale 20, wersety 24-29, znajdujemy poruszającą historię spotkania Tomasza ze zmartwychwstałym Jezusem, która kończy się jego głębokim wyznaniem wiary: „Pan mój i Bóg mój!”.
Ten fragment Pisma Świętego jest niezwykle ważny dla zrozumienia natury wiary, roli wątpliwości oraz boskości Chrystusa.

Kontekst wątpliwości Tomasza

Po zmartwychwstaniu Jezusa, uczniowie zgromadzili się w Wieczerniku, a drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami.
Jezus przyszedł i stanął wśród nich, przynosząc pokój i pokazując im swoje ręce i bok.
Tomasz, jeden z Dwunastu, nie był wtedy z nimi.
Kiedy inni uczniowie opowiedzieli mu, że widzieli Pana, Tomasz wyraził swoje niedowierzanie, mówiąc: „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”.

Wątpliwości Tomasza są często postrzegane jako symbol ludzkiej potrzeby namacalnych dowodów.
Papież Benedykt XVI zauważył, że niewiara Tomasza jest dla nas cenna, ponieważ pomaga oczyścić wszelkie fałszywe pojęcia o Bogu i prowadzi nas do odkrycia Jego prawdziwego oblicza: oblicza Boga, który w Chrystusie przyjął na siebie rany zranionej ludzkości.
Tomasz uważał, że znaki potwierdzające tożsamość Jezusa to przede wszystkim Jego rany, w których objawia nam, jak bardzo nas umiłował.

Spotkanie ze Zmartwychwstałym Chrystusem

Osiem dni później uczniowie ponownie byli w domu, a Tomasz był z nimi.
Mimo zamkniętych drzwi, Jezus przyszedł, stanął wśród nich i powiedział: „Pokój wam!”.
Następnie zwrócił się bezpośrednio do Tomasza, mówiąc: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce.
Wyciągnij swoją rękę i włóż ją do mojego boku.
Nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”.

To bezpośrednie spotkanie z żywym Chrystusem, Zmartwychwstałym, jest początkiem nowej relacji między każdym z nas a Chrystusem.
Tomasz, konfrontowany z obecnością Chrystusa, wypowiedział słowa, które wyrażają najgłębszą istotę wiary.

Wyznanie wiary: „Pan mój i Bóg mój!”

W odpowiedzi na słowa Jezusa, Tomasz wyznał: „Pan mój i Bóg mój!”.
To wyznanie jest kulminacją jego drogi od wątpliwości do pełnej wiary chrześcijańskiej.
Jest to nie tylko tytuł honorowy, ale wyznanie natury.
Tomasz uwierzył, że Chrystus jest Bogiem w istocie i mocy.

Święty Hilary z Poitiers podkreśla, że Tomasz, znając słowa „Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg twój, jest jeden”, mógł wyznać Chrystusa jako Boga bez naruszania wiary w jedność Bożą, ponieważ w świetle Zmartwychwstania cała tajemnica wiary stała się dla Apostoła widoczna.
Wyznanie Tomasza jest aktem wiary, adoracji i miłości, wznoszącym się od zranionej ludzkiej natury jego Pana do majestatu Boskiej Osoby.

Jezus odpowiedział Tomaszowi: „Uwierzyłeś, ponieważ Mnie ujrzałeś?
Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.
Te słowa podkreślają wartość wiary, która nie opiera się na fizycznym widzeniu, ale na wewnętrznym przekonaniu i zaufaniu.

Znaczenie dla współczesnych Chrześcijan

Historia Tomasza jest niezwykle aktualna.
Wątpliwości, cierpienie, zło, niesprawiedliwość i śmierć, zwłaszcza gdy dotykają niewinnych, mogą wystawiać naszą wiarę na próbę.
Jednakże, jak Tomasz, możemy odnaleźć wiarę w Chrystusa umarłego i zmartwychwstałego dla nas.
Rany Chrystusa, które początkowo były przeszkodą dla wiary Tomasza, stały się w jego spotkaniu ze Zmartwychwstałym znakami zwycięskiej miłości.
Te rany pomagają nam zrozumieć, kim jest Bóg i powtórzyć: „Pan mój i Bóg mój!”.

Każdy z nas jest wezwany do wiary w Zmartwychwstanie, podobnie jak Tomasz.
Mamy obowiązek określić sens własnego życia poprzez tę wiarę.
Wyznanie Tomasza jest przypomnieniem, że wiara w Chrystusa jako Pana i Boga jest fundamentem chrześcijańskiego życia i misji.

Podsumowanie

Fragment Ewangelii J 20, 24-29 ukazuje drogę Tomasza od wątpliwości do głębokiego wyznania wiary w boskość Jezusa Chrystusa.
Jego historia uczy nas, że wątpliwości mogą być częścią drogi wiary, a prawdziwe spotkanie z Chrystusem prowadzi do pełnego przekonania o Jego tożsamości jako Pana i Boga.
Wyznanie „Pan mój i Bóg mój!” pozostaje wzorem dla wszystkich wierzących, przypominając o centralnej prawdzie chrześcijaństwa: Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, który przez swoje rany objawia nam swoją nieskończoną miłość.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

THURSDAY, Feast of St. Thomas the Apostle

GOSPEL - J 20:24-29 (My Lord and my God)

Thomas, one of the twelve, called Didymus, was not with them when Jesus came. So the other disciples said to him, "We have seen the Lord."
But he said to them, "Unless I see in his hands the print of the nails, and put my finger where the nails were, and put my hand into his side, I will not believe."
And after eight days, when his disciples were again within the house, and Thomas was with them, Jesus came, although the doors were shut, and stood
in the midst and said, "Peace be with you!"
Then he said to Thomas, "Put your finger here and see my hands. Put your hand and put it into my side; and do not be an unbeliever, but a believer."
Thomas answered him, "My Lord and my God!"
Jesus said to him, "You have believed because you have seen me. Blessed are those who have not seen and yet have believed."

MEDITATION

Jesus appears among the disciples in a miraculous way. He stands close to all the people in the cenacle. Both the disciples who believe in His resurrection
and those who do not yet believe. Those who feel joy and excitement, and those who feel doubts...

Thomas wanted proof of the resurrection, he wanted to touch Jesus in places that would testify to His suffering and death. However, the sight of Jesus
and His gentle words that bring peace were enough for Thomas to confess his faith. The words we hear from others can bring us relief and comfort...

Thomas' lack of faith is criticized. However, it seems that this is wrong. With his attitude, he shows us that our faith should be based on specifics. Only those who have experienced a close encounter with Jesus can have deep faith...

In those few days that the disciples spent in Jerusalem, we have the entire spiritual journey that they and all followers of Christ in history had to go through. We see them locked in the Cenacle, hiding and feeling threatened by the outside world. They fear the civil and spiritual authorities. They experience
the drama of the Lord's capture, denial and betrayal, dispersion and learning to live with the awareness of defeat...

In the disciples, we see their closed eyes of mind and heart after the resurrection, the effort to recognize the living Jesus, but this prepares them for
the mission in the next generations of Christians. Their painful experience will bear fruit in the future...

All the Lord's disciples can become Thomas's twins, called to see the nail marks, put their fingers in that place and touch His side, that is, to recognize
the Risen Lord and profess faith in Him. Sometimes a fall, difficult experiences, lead to doubt. It is not an expression of lack of faith – it is often the cry
of a heart that wants to trust but is afraid...

Jesus does not reject anyone. He does not say: "You have let me down". He comes, shows us his wounds, allows himself to be touched. He allows us to place our fears, doubts and questions in his pierced hands. God does not seek an ideal faith, but a sincere one...

-To be God's dwelling place, his fellow countryman, to have the courage to look at him as one of our own. Yes, courage, because it is not about some distorted familiarity here, but about a sense of community, the awareness that what is mine belongs to him and depends on him...

"Do not be an unbeliever, but a believer" – Thomas heard from Jesus, but before the Risen One said this, he encouraged Thomas to touch, to convince himself...

Thanks to Thomas, we can be sure that our faith is not based on someone's illusion, but on hard evidence: Christ has truly risen. His assurance that heaven awaits us after death has a solid foundation. Let us hold on to this hope. Let us not be unbelievers, but believers...

...Jesus, I ask for the fulfillment of my deepest desires, according to Your will... I ask for the grace to meet my Lord and my God... Thank you for never giving up on me, even in my wanderings and sins...

AI (Artificial Intelligence) COMMENTARY on the Gospel of John 20:24-29, My Lord and My God

Introduction

In the Gospel according to John, chapter 20, verses 24-29, we find the moving story of Thomas's encounter with the resurrected Jesus, which ends with his profound confession of faith: "My Lord and my God!"
This passage of Scripture is extremely important for understanding the nature of faith, the role of doubt, and the divinity of Christ.

The Context of Thomas' Doubts

After Jesus' resurrection, the disciples were gathered in the Cenacle, and the doors were locked for fear of the Jews.
Jesus came and stood among them, bringing peace and showing them his hands and side.
Thomas, one of the Twelve, was not with them at the time.
When the other disciples told him that they had seen the Lord, Thomas expressed his disbelief, saying, “Unless I see in his hands the print of the nails, and put my finger where the nails were, and put my hand into his side, I will not believe.”

Thomas’ doubts are often seen as a symbol of the human need for tangible evidence.
Pope Benedict XVI noted that Thomas’s disbelief is valuable to us because it helps to purify all false notions of God and leads us to discover his true face:
the face of God who, in Christ, took upon himself the wounds of wounded humanity.
Thomas believed that the signs that confirm Jesus’ identity are, above all, his wounds, in which he reveals to us how much he loves us.

Encounter with the Risen Christ

Eight days later, the disciples were back in the house, and Thomas was with them.
Although the doors were closed, Jesus came, stood among them, and said, “Peace be with you!”
Then he addressed Thomas directly, saying: “Put your finger here and see my hands.
Reach out your hand and place it in my side.
Do not be an unbeliever, but a believer.”

This direct encounter with the living Christ, the Risen One, is the beginning of a new relationship between each of us and Christ.
Thomas, confronted with the presence of Christ, uttered words that express the deepest essence of faith.

Confession of faith: “My Lord and my God!”

In response to the words of Jesus, Thomas confessed: “My Lord and my God!”
This confession is the culmination of his journey from doubt to full Christian faith.
It is not only a title of honor, but a confession of nature.
Thomas believed that Christ is God in essence and power.

Saint Hilary of Poitiers emphasizes that Thomas, knowing the words “Hear, O Israel, the Lord your God is one,” could confess Christ as God without violating faith in the unity of God, because in the light of the Resurrection the whole mystery of faith became visible to the Apostle.
Thomas’ confession is an act of faith, adoration and love, rising from the wounded human nature of his Lord to the majesty of the Divine Person.

Jesus answered Thomas: “Have you believed because you have seen me?
Blessed are those who have not seen and yet have believed.”
These words emphasize the value of faith, which is not based on physical vision, but on interior conviction and trust.

Significance for contemporary Christians

Thomas’ story is extremely relevant.
Doubt, suffering, evil, injustice and death, especially when they affect the innocent, can put our faith to the test.
However, like Thomas, we can find faith in Christ who died and rose for us.
The wounds of Christ, which were initially an obstacle to Thomas’ faith, became signs of victorious love in his encounter with the Risen One.
These wounds help us understand who God is and repeat: “My Lord and my God!”

Each of us is called to believe in the Resurrection, as Thomas did.
We have the duty to define the meaning of our own lives through this faith.
Thomas’ confession is a reminder that faith in Christ as Lord and God is the foundation of Christian life and mission.

Summary

The passage from the Gospel of John 20:24-29 shows Thomas’ journey from doubt to a profound confession of faith in the divinity of Jesus Christ.
His story teaches us that doubt can be part of the journey of faith, and that a true encounter with Christ leads to full conviction of his identity as Lord and God.
The confession “My Lord and my God!” remains a model for all believers, reminding us of the central truth of Christianity: Jesus Christ is true God and true man, who through his wounds reveals his infinite love to us.