22 PAŹDZIERNIKA
NIEDZIELA, XXIX Niedziela zwykła EWANGELIA - Mt 22, 15–21 (Oddajcie cezarowi to, co należy do cezara,a Bogu to, co należy do Boga) Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Jezusa w mowie. MEDYTACJA Obłuda jest jedną z głównych wad krytykowanych przez Jezusa. Może przybierać różne formy: udawanie kogoś innego, manipulacje. Może też wyrażać się przez pochlebstwa i prowokacyjne pytania. Podłożem obłudy jest najczęściej niechęć lub obawa przed szczerością... Jezus nie wdaje się w dyskusję, która miała być zastawioną na Niego pułapką. Kieruje uwagę słuchaczy na istotę uczciwego życia: oddawanie każdemu tego, co mu się należy. Zaprasza do właściwego porządku w życiu. Zachęca w ten sposób do postawienia sobie pytania o motywacje własnego działania... W odpowiedzi Jezusa na podstęp faryzeuszów słyszymy o konieczności rozróżnienia płaszczyzny ludzkiej od boskiej. Zarówna o jedną, jak i o drugą, powinniśmy troszczyć się. Pamiętajmy jednak, że tak jak władza Cezara rozciąga się tam, gdzie docierają monety z jego podobizną, tak i władza Boga sięga tam, gdzie dociera Jego obraz... Człowiek jest stworzony na obraz i podobieństwo Boże, a więc każdy z nas należy do Boga, w każdym wymiarze. Upodobnianie się do tego obrazu, to powołanie Tematem sporu Jezusa z władzami jest ‘prawomocność’ płacenia podatku okupantowi, jakim był cesarz rzymski. Rozmówcy uznają, że Jezus nie idzie na ‘kompromisy’, by zdobyć przychylność innych. Jest to ‘komplement schlebiający’, ale zarazem prawdziwy... Jezus jest świadomy, że próbują ‘wystawić Go na próbę’, a więc odpowiadając nie staje po żadnej ze stron sporu. Najpierw powinno być zachowane prawo Boże, bo Bóg i Cezar nie są na jednej płaszczyźnie... Państwo posiada swoje prawa i jeśli respektuje ludzką godność, wolność oraz działa w interesie człowieka, może nakładać zobowiązania, przeradzające się Nie lubimy tych, którzy są fałszywi. Udają przyjaciół, naszych zwolenników, ale w gruncie rzeczy ich motywacje są samolubne i interesowne. To jest zachęta, by w relacjach z innymi stanąć w prawdzie, analizować swoje intencje i mieć świadomość, że w każdej chwili możemy być skonfrontowani... Jezus kolejny raz jest wystawiany na próbę, tym razem w kontekście płacenia podatku na rzecz okupanta rzymskiego. Jezus, odpowiadając, mówi o tym, że Bogu należy oddać to, co należy do Boga, a Cezarowi to, co należy do Cezara, dopowiadając, że nie należy wystawiać Go na próbę... Dać, oddać, zabrać, przywłaszczyć sobie. Tak nie da się postąpić wobec Słowa Życia. Można natomiast wejść z Nim w relację, zasłuchać się, przemedytować Jezus pozostaje niezmienny, a Jego Osoba stanowi wciąż otwartą księgę. Treść tej księgi możemy zgłębiać dzień po dniu i czerpać z niej siłę, by odważnie iść przez życie... Aby trzymać się mocno Słowa Życia trzeba Je najpierw poznać, zaprzyjaźnić się z Nim i zabrać z sobą w drogę, by wyznaczało jej kierunek i cel, jakim są misje sercem Kościoła... Im bliżej jesteśmy Jezusa, tym bardziej w centrum Kościoła i tym skuteczniejszymi narzędziami jesteśmy w Bożym ręku ze świadomością rozeznania, co należne 'cezarowi', a co Bogu... Apostoł Mateusz używa liczby mnogiej. To 'my' jest głosem Kościoła powszechnego, którego cząstką jest wspólnota Tesaloniczan. My, współcześni uczniowie Chrystusa, gdziekolwiek żyjemy, także jesteśmy obecni w modlitwie Kościoła. Nie jesteśmy samotni, ktoś o nas pamięta, ktoś modli się, dziękuje Bogu za nas... Modlimy się w każdej Eucharystii za innych wierzących. Ta sieć modlitwy buduje żywą tkankę Kościoła, Ciała Chrystusa... Paweł dziękuje Bogu za trzy dary, które dostrzega u Tesaloniczan: 'dzieło wiary', 'trud miłości' oraz 'wytrwałość nadziei', czyli za trzy cnoty teologalne: wiarę, nadzieję i miłość. Oto sedno życia chrześcijańskiego... Najpierw jest 'dzieło wiary', co można rozumieć jako 'czyn wiary'. Wiara wyraża się w działaniu, jest czynna, twórcza. Wiara jest z natury misyjna, jest współdziałaniem z Bogiem. Wtedy objawia się jej moc... Miłość wymaga trudu, nie jest nigdy tylko uczuciem, sentymentalizmem, czymś, co pojawia się i znika. Miłość wiąże się z krzyżem, z ofiarą. Dawanie siebie nie odbywa się bez wysiłku i bólu. Nie ma jednak radości bez zgody na ten wymiar miłości... Pierwszy entuzjazm wiary lub miłości szybko mija i wtedy konieczne są cierpliwość, wytrwałość i stałość. Nadzieja pozwala przetrwać chwile próby, godziny ciemności, bo kieruje nas ku przyszłości. Ukazuje perspektywę sięgającą poza widoczny dziś horyzont. Bez nadziei nie da się iść dalej... Wiara nie jest jedynie zespołem prawd, ale zaufaniem Komuś. Tym Kimś jest Bóg, który jest miłością. Wierzyć to znaczy spotkać Miłość. Ten, kto kocha i jest kochany, zyskuje przyszłość. Staje się człowiekiem nadziei... 'Dzieło wiary', 'trud miłości' oraz 'wytrwałość nadziei', czyli trzy cnoty teologalne: wiara, nadzieja i miłość zasilają się wzajemnie. Są istotą życia chrześcijańskiego... Ludzie, którzy żyją wiarą, nadzieją i miłością, budują Kościół. Tu leży źródło jego żywotności, to jest zaczyn, który może zmienić oblicze ziemi o wiele bardziej niż wszelkie mrzonki ideologów zrównoważonego rozwoju czy ekologii. Dziękujmy, że w Kościele wciąż są ludzie pełni wiary, nadziei i miłości... ...Boże, chcę dzisiaj porozmawiać z Tobą o odwadze do życia w prawdzie, unikaniu obłudy i udawania... ...Jezu, proszę o silną wiarę w Ojca, który się o mnie troszczy... Proszę o to, bym umiał dać Bogu priorytet w moich codziennych wyborach... Dziękuję za wszystko, co otrzymałem w darze od Boga...
|