SOBOTA, Wspomnienie św. Franciszka Ksawerego, prezbitera

EWANGELIA - Mt 9, 35 - 10, 1. 5a. 6-8 (Jezus lituje się nad znękanymi)

Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości.
A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo».
Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. Tych to dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie».

MEDYTACJA

Nikt z nas nie jest samowystarczalny. Bóg stawia nas sobie nawzajem na drodze, byśmy mogli zarówno dawać, jak i przyjmować...

Jesteś został posłany do owiec, które poginęły. To nie do nas należy wybór tego, komu należy się pomoc...

Jezus przechodził przez ziemię czyniąc dobro. Nie było dla Niego, i nie ma, za trudnych spraw. Dlatego może zaskakiwać fakt, że On wszechmocny, On, który ze wszystkim sobie radził, On który stawiał czoła najtrudniejszym sprawom, dziś prosi nas o pomoc...

On potrzebuje rąk do pracy, bo dzieło niesienia Dobrej Nowiny światu ma trwać. Żniwo jest wielkie...

Świat zmienił się od czasów Jezusa. Jednak nauka o Bogu, który jest Miłością, pozostała niezmienna. Jezus powołuje do kapłaństwa, do zakonu, ale powołuje nas ochrzczonych, powołuje każdego z nas, byśmy byli Jego Apostołami, bo żniwo wielkie...

Idźmy i mówmy z odwagą, że Bóg stał się człowiekiem i przyszedł na świat, by dać świadectwo Prawdzie...

Jezus pokazuje uczniom, jak wielkie potrzeby, jak wielkie żniwo, jest na świecie i oczekuje na nich. Nie mówi jednak „bierzcie się do roboty”, tylko „proście Pana żniwa”...

Uczniowie są posłani, aby ogłaszać bliskość królestwa Bożego. To nie jest ich działanie. To nie oni są sprawcami uzdrowień, oczyszczenia z trądu, wskrzeszania obumarłych do prawdziwego życia, wypędzania złego ducha. To nie uczniowie, ale Bóg. Duch Święty sprawia, że misja jest owocna...

Cechą charakterystyczną dla misyjnej działalności uczniów Chrystusa jest to, że nie koncentrują siebie i innych na sobie, nie szukają własnej korzyści. Bezinteresowność świadczy o bliskości z Bogiem i wolności wewnętrznej...

To ważny moment w życiu uczniów Jezusa. Przejście do etapu, kiedy zaczynają dzielić się wiarą, potwierdzając to sposobem życia, znakami. Mieli iść dzielić się wiarą, ale bez pieniędzy, dodatkowych ubrań, sandałów i torby, aby doświadczyć, że to Bóg jest ich jedynym i prawdziwym bogactwem...

Prawda o miłości Boga do nas sączy się czasami wąskimi szczelinami, bo jesteśmy ludem o twardym karku, nasze serca są opancerzone. Jednak On nie przestanie. Dobra Nowina jest taka, że co by się nie działo, On nie przestanie mówić nam o swojej miłości, o wybawieniu, nie przestanie nas kochać...

Jezus pochyla się nad potrzebującymi, cierpiącymi. Jezus posyła uczniów nie tylko z misją głoszenia Dobrej Nowiny, ale również do wszystkich znękanych, porzuconych. Litość Jezusa nad człowiekiem powinna nas przejąć do głębi naszych sumień...

Wszyscy ochrzczeni od Chrystusa, jako Jego uczniowie, otrzymaliśmy szczególną misję ewangelizacyjną i misję świadectwa. Musimy też pamiętać, że do dzisiejszego świata trzeba mówić językiem przykładu życia i ofiary. Trzeba być znakiem i świadectwem. Trzeba być znakiem miłosiernego i litującego się Jezusa...

...Jezu, proszę o tęsknotę za Tobą i o adwentowe nawrócenie... Proszę o łaskę uświadamiania sobie odpowiedzialności za głoszenie Ewangelii wszystkim ludziom... Dziękuję za to, że widzisz moją bezradność i potrzeby...

...Duchu Święty, proszę o umiejętność dawania i przyjmowania dobra, do którego stworzył mnie Bóg...