CZWARTEK, Dzień powszedni
albo wspomnienie św. Marcina de Porres, zakonnika

EWANGELIA - Łk 15, 1-10 (Przypowieści o zgubionej owcy i zgubionej drachmie)

Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać.
Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi».
Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie?
A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła”.
Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.
Albo jeśli jakaś kobieta mając dziesięć drachm zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie?
A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam”.
Tak samo, powiadam wam, radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca».

MEDYTACJA

Przypowieści o zagubionej owcy i drachmie wskazują nie tylko na nasze słabości i ułomności, ale przede wszystkim na moc i miłość Boga. On nie chce budzić
w nas strachu przed nawróceniem, ale chce obdarzyć nas miłością, abyśmy po powrocie znów mogli chodzić w Jego chwale...

W odpowiedzi na atak faryzeuszów i uczonych w Piśmie Jezus przytacza przypowieść o miłosierdziu, zwracając uwagę na troskę Boga o każdego zagubionego człowieka. Bóg, Dobry Pasterz i Ojciec, szuka i wychodzi naprzeciw błądzącemu w ciemnościach grzesznikowi, radując się z jego powrotu...

Wspólnota uczniów Jezusa, nie jest doskonała, nie ma poczucia sprawiedliwości, jak przywódcy religijni, ale jest otwarta na przebaczenie, szuka go i oczekuje na bycie znalezionym przez Boga...

Owca sama się nie znajduje, drachma sama nie wraca do sakiewki. Zostają odnalezione dlatego, że były zagubione. Na tym właśnie polega nawrócenie, na uznaniu swojego zagubienia i bezradności. Nawrócenie, to oderwanie wzroku od siebie i przyjęcie tej łaski, która przychodzi do nas od Boga...

Faryzeusze i uczeni w Piśmie z zazdrością spoglądają na innych, których uważają za gorszych. Narzekają, że Jezus poświęca im więcej uwagi. Szemranie, to efekt skoncentrowania na sobie i na swoich wyobrażeniach. Przechodzi tylko wtedy, kiedy uznamy swoją bezradność i staniemy z nią przed Bogiem...

Bóg nie pozostawia owiec w zagrodzie samych, na pastwę złych okoliczności, ale pozostawia je pod opieką pasterzy, a sam idzie szukać tej zagubionej, być może z pomocą innych...

Dobrze wiedzieć, że jesteśmy zadbani i zaopiekowani, że mamy miejsce w sercu Boga. Dobrze też wiedzieć, że gdy w życiu gdzieś się zagubimy, to On nas szuka...

O ile brak jednej z dziesięciu drachm łatwo zauważyć, zagubienie jednej ze stu owiec już trudniej. Co dopiero, gdy z owczarni zniknie jedna z tysiąca lub dwóch tysięcy. Jakiej trzeba przenikliwości, spostrzegawczości, a przede wszystkim troski pasterza, by ten brak zauważyć...

Podobnie w Kościele. Jeden ma charyzmat podążania za owcą zagubioną, drugi strzeżenia pasących się na zielonych pastwiskach. Ważne, by pierwszemu nikt nie powiedział: daj spokój, zajmij się tymi, którzy jeszcze są. Bo to pierwszy krok, by wspólnotę wiary pozbawić radości większej...

Są prawdy, które często nawzajem sobie przypominamy i wytykamy. Mówiąc o innych, rzadko przykładamy tę samą miarę do siebie. Słowo „grzesznik”
w naszym myśleniu i mówieniu, to zawsze ten drugi, a nie ja. To zawsze ten gorszy ode mnie, przecież to ja jestem grzesznikiem...

Przecież to ja jestem grzesznikiem. To jest prawdziwe odkrycie. Ono zmienia wszystko, wskazuje drogę do Jezusa, który szuka i odnajduje...

...Jezu, proszę o głębokie doświadczenie prawdy, że szukasz mnie w moim zagubieniu... Proszę, byś nigdy nie przestawał mnie szukać i umacniać swoim Duchem, bym zawsze pozwalał się odnaleźć... Proszę o łaskę uznania swojej słabości, bezradności i zagubienia...

...Boże, dziękuję za sakrament pokuty, w którym zawsze mogę być odnaleziony przez Ciebie...