CZWARTEK, Święto św. Kazimierza, królewicza

EWANGELIA - J 15, 9-17 (Największy dowód miłości)

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej. Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości.
To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.
To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję.
Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał, aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali».

MEDYTACJA

Jezus wyznaje swoją miłość. On kocha tak, jak Ojciec, dlatego Jego miłość jest całkowita. Zaprasza nas, byśmy w niej trwali, a przez to uzdalnia do odpowiedzi podobną miłością. Tylko w miłości realizujemy swoje najgłębsze pragnienia, które Bóg złożył w naszym sercu...

W życiu doświadczamy trudności, zranień i różnych doświadczeń. Ale dla Boga najważniejsze jest, by trwać w miłości i ze względu na nią pokonywać wszelkie trudności. To oznacza zachowanie przykazań, które streszczają się w przykazaniu miłości...

Zachowanie przykazań, które streszczają się w przykazaniu miłości, daje radość i spełnienie. Bóg chce dla nas pełnię radości...

Swoim życiem i śmiercią Jezus okazał nam miłość. Wybrał nas i jako przyjaciół uzdalnia do życia w podobny sposób. Zależy Mu na tym, byśmy nawzajem okazywali sobie miłość i przynosili owoce...

Relacja Jezusa z uczniami oparta jest na fundamencie bezgranicznej miłości i zaufania. Bo miłość to Obecność. Gdy kochamy szczerze, to wszystko, co robimy dla osoby, na której nam zależy, jest pełne ofiarności i zaangażowania...

Istnieje diametralna różnica między naśladowaniem kogoś z przymusu, bo tak trzeba, a naśladowaniem z miłości, bo to charakteryzuje przyjaźń. Tylko postawa przepełniona miłością, jest autentycznym świadectwem wiary w Boga...

Jesteśmy przyjaciółmi Boga. Mamy trudności z wzajemnością, to znaczy Bóg nas traktuje jak przyjaciół, ale my Boga nie. Traktujemy Go jak groźnego sędziego, albo żandarma, albo jak złotą rybkę od spełniania życzeń, albo jak niegroźnego staruszka, z którym nie trzeba się liczyć...

Bóg chce, byśmy traktowali Go jak przyjaciela, czyli odpowiedzieli miłością na miłość, lojalnością na lojalność i gotowością oddania życia za Niego na oddanie życia za nas... Łatwo jest brać dowody przyjaźni, o wiele trudniej jest je dawać...

Bóg nas wybrał na swoich przyjaciół, znając naszą słabość i wiedząc, że my dopiero uczymy się przyjaźni. Spędzając czas z Jezusem, z pewnością nauczymy się przyjaźni...

Modlitwa w każdym czasie, wytrwałość w każdym czasie, troska o Boże sprawy w każdym czasie. A my wciąż jesteśmy tacy monolityczni, jednogodzinni, jednodniowi, od porywu do porywu...

Oczywiście często naprawdę szczerze chcemy stale służyć Bogu, nie zawodzić, ale ten czas... Czas, który przecieka przez palce, wlecze się, zapętla w nużący ciąg…

Całe szczęście, że nie na nas opiera się wszystko, a na Bogu... Bóg jest stały w kochaniu nas, wytrwały w szukaniu nas, nieustająco troszczący się o nas...

W chrześcijaństwie chodzi o miłość. O pełną radość z Boga, z Miłości. Z Boga, który jest Miłością. To jest sens naszej wiary, stąd bije światło na wszystko inne. Miłość ma być owocem, który przyniesiemy...

Bóg nas umiłował. Oddał życie za nas, Jego przyjaciół. Uczynił tak, bo chodziło o miłość. O miłość i o nic mniej...

...Boże, chcę dzisiaj porozmawiać z Tobą o mojej miłości do Ciebie i ludzi... Proszę, bym potrafił trwać w Twojej miłości i okazywać ją innym... Proszę
o pogłębienie relacji z Tobą i radość z życia w powołaniu...