NIEDZIELA, Dwudziesta ósma Niedziela zwykła

EWANGELIA - Łk 17, 11-19 (Wiara uzdrowionego cudzoziemca)

Stało się, że Jezus zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei.
Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami».
Na ich widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom». A gdy szli, zostali oczyszczeni.
Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin.
Jezus zaś rzekł: «Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec».
Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».

MEDYTACJA

Bóg często daje poznać swoją miłość ludziom uważanym przez niektórych za niegodnych. Nie boi się grzeszników, szuka ich i pragnie uzdrowić... Każdy z nas ma takie swoje pogranicza dobra i zła. Zaprośmy do nich Jezusa...

Naprzeciw Jezusa wyszło dziesięciu trędowatych. Prosili o ulitowanie, ale Jezus nie powiedział im wprost, że ich uleczy. Nakazał, by poszli do kapłanów, podjęli działanie wymagane prawem, a w drodze zostaną oczyszczeni.

Pomimo, że wszyscy otrzymują łaskę, nie każdy powraca do Dawcy. Tylko jeden uzdrowiony zauważył, że wypełnienie woli Jezusa przemieniło jego życie. Tylko on usłyszał, że został nie tylko oczyszczony, ale także uzdrowiony.

Jezus uczula nas na sprawę wdzięczności, ponieważ bardzo dużo zyskujemy, kiedy dziękujemy. Dziękowanie wzmacnia nas i buduje. Dziękowanie czyni nas lepszymi.

Jeżeli nie umiemy dziękować, mamy trudności z porozumiewaniem się z innymi i nie zbudujemy głębokich relacji z Bogiem i ludźmi. W efekcie pozostaniemy samotni...

Jezus pokazał, że w kimś pogardzanym przez innych może być dobro, a tym samym wdzięczność oraz to, że Bóg nie interesuje się jedynie wybranymi ludźmi, ale wszystkimi.

Dziewięciu uzdrowionych poszło, zgodnie z poleceniem Jezusa, pokazać się kapłanom, co umożliwiało im powrót do społeczności, domów i rodzin. Nikt z nich nie wrócił, by oddać chwałę Bogu. Stracili szansę na większą łaskę, na łaskę wzbudzonej lub odnowionej wiary.

Można przyzwyczaić się do cudów, darów i do Bożej łaski, bo Bóg udziela swoich łask nieustannie. Można uznać je za coś zwykłego, należnego i przestać zauważać... Można też tak zachłysnąć się życiem, które otrzymaliśmy, że zapomina się o jego Dawcy...

Panie, otwórz nasze oczy na łaski, jakich nam udzieliłeś i daj głębokie doświadczenie spotkania z Tobą w życiowych ranach...